Costa Rica en het begin van Panama

In dit blog lees je hoe we verder gingen reizen in Costa Rica en hoe we begonnen aan onze reis door Panama.  

Vanuit Monteverde vertrokken we met de bus naar La Fortuna. Hoewel beide plaatsen op een korte afstand van elkaar liggen, duurde de busreis zeven uur. De rechtstreekse route is niet begaanbaar vanwege de jungle, dus om de lagune heen was de kortste route met de bus. Het had ook in drie uur gekund met privaat transport (terreinwagen, boot, terreinwagen), maar we vonden dat zonde van ons geld (50 dollar; de bus was ongeveer 10 keer goedkoper). De reis was prima te doen en werd aangenaam gemaakt door lekker te luisteren naar onze eigen muziek. Peter luisterde naar A Little Nights Music terwijl Marije ‘Gas op die lollie’ door haar oortjes hoorde. 

La Fortuna is een ontzettend leuk dorpje. Er is heel veel te doen in de omgeving en de plek draait dan ook vooral op toerisme. Het appartement waar we verbleven was ruim en de eigenaar was een touroperator. Dit was handig, want op deze manier konden we het wildwaterraften en de hangbruggentour direct bij hen boeken. Het raften (ca. 2 uur) was heel gaaf en de rivier woest. De tour werd afgesloten met een lunch, een rondleiding door de organic farm, we hebben suikerriet uitgeperst, geproefd en als kers op de taart was er een shot van een drankje dat de locals ‘tokillya’ noemen. Zo smaakte het ook..

De hangbruggentour was spectaculair! We zijn vroeg gegaan, om de grote groepen voor te blijven. Dat bleek een goede tip, want we hebben van alles gezien in de eerste drie kwartier, waaronder een neusbeer die opeens op ons pad stond. Toen het wat later werd, werd de rust bruut verstoord door schreeuwende toeristen die luid joelend selfies namen op de hangbruggen. Ook de dieren waren plots verdwenen. We nemen ze het niet kwalijk.. 

Als je niet uit deze omgeving komt, is het vrij lastig om dieren te zien die zich doorgaans goed verstoppen. Bij de hangbruggentour raakten we aan de praat met een werknemer en hij liet ons spontaan drie diersoorten zien binnen een afstand van enkele tientallen meters waar we anders straal voorbij waren gelopen! Dit waren een toekan (wel heel ver weg, we konden hem niet echt goed zien, alleen de staart), een groepje apen en een grote vogel (naam onbekend bij de redactie). 

Na een paar heerlijke dagen in La Fortuna zetten we opnieuw koers naar Liberia, waar we onze vrienden Jurgen en Regina ontmoetten. Zoals je kon lezen in het vorige blog, werken zij een heel jaar voor La Esperanza en moeten zij eens in de drie maanden even de grens over om hun visum te hernieuwen. Het was een enorm gezellig weekend. We verbleven wederom bij Casa Manzu. Bij deze familie hebben we tijdens ons vorige verblijf in Liberia een hele leuke tijd gehad. Met z’n vieren bezochten we het natuurpark Rincon de la Vieja. Dit is een enorm mooi park met verschillende wandelroutes. We besloten te starten met een route die ons naar een spectaculaire waterval leidde. We hadden zeven uur de tijd en uiteindelijk hebben we alleen deze route gedaan. Het was zo mooi dat Jurgen (met de fotocamera) en Marije (video) continu bleven staan om een betoverende blauwe vlinder, een mooie holle boom of een groep slingerapen te vereeuwigen. Toen we weer aankwamen bij het beginpunt, was het praktisch tijd om in het busje te stappen. Tot onze opluchting hoorden we van andere reizigers dat de andere routes niet zo spectaculair waren als degene die wij in 7 uur bewandeld hebben. 

Marije, Regina en Jurgen hebben ook nog gezwommen in het water bij de waterval (was eigenlijk verboden) en ze hebben gebadderd in een natuurlijk verwarmde hotspring! 

‘s Avonds genoten we van een heerlijke bierproeverij en de volgende dag bezochten we een prachtig strand: Playa Hermosa, wat letterlijk ‘mooi strand’ betekent. Daarna aten we heerlijke vers gevangen vis. Het was een zeer geslaagd weekend en we vinden het jammer dat onze vrienden weer terug moesten naar hun plichten in het noorden.

Wij gingen juist verder naar het zuiden, naar Costa Rica’s hoofdstad San José. Dit is geen prettige stad: een enorme betonnen kolos met druk verkeer, vieze lucht en nog viezere luchtjes. Er waren drie pluspunten:

1. Nadat we weer veel teveel hadden betaald voor een taxi, hebben we über ontdekt. We willen niet meer anders nu. Het is een stuk goedkoper en geen geintjes achteraf. De lokale taxichauffeurs zijn er minder blij mee. Tijdens een ritje in een über wordt de chauffeur minimaal twee keer uitgescholden en nadat we uit waren gestapt riep een taxichauffeur naar ons dat über niet legaal is in dit land en dat hij de politie ging bellen. Wij snappen dat het oneerlijke concurrentie is, maar als de taxichauffeurs gewoon eerlijke prijzen zouden hanteren en niet steeds van die vreemde trucjes uit zouden halen, zou über niet zo’n succes zijn. Eigen schuld, dikke bult..  

2. We hebben ontzettend gezellig gedineerd in het prachtige huis van Margot en Johan in Heredia, ten Noorden van San José. Dit Nederlandse echtpaar heeft dertig jaar geleden het Nederlandse verruild voor het Costa Ricaanse. Ze hebben twee twintigers die hier geboren zijn. Margot heeft op de basisschool gezeten met Marijes moeder. Ze wonen bijzonder mooi, ver weg van de stinkstad, maar wel met een prachtig uitzicht op de metropool. Wat we ook niet vervelend vonden is dat ze de hobby van lekkere wijntjes drinken met ons delen. Margot en Johan, als jullie dit lezen: ¡Muchas Gracias!

3. Onze accommodatie was heerlijk. We hadden een appartementje voor onszelf en de gastvrouw, Wendy, kwam een  paar keer heerlijk eten brengen. De wijk waar we zaten bleek overigens niet de meest veilige. Toen we ‘s avonds terugkwamen van ons etentje bleek de straat op slot te zitten. Een beveiliger moest de poort voor ons openmaken..

Snel weg uit die stad en op weg naar het paradijs: Puerto Viejo de Talamanca. Deze kustplaats heeft een Caribische vibe en er lopen allerlei Bob Marleys rond. Heel leuk! Op het strand keken we onze ogen uit: prachtige zee, stranden, bomen en dieren. Marije had haar videocamera meegenomen. Ze gaf Peter een kus en zei: ‘Veel plezier. Mij ben je kwijt.’ Niet veel later zagen we een rood kopje uit een gat in een holle boom steken, vlak voor ons. Het bleek een specht die keurig voor Marijes camera wilde poseren. Zo bleken er in de omgeving nog veel meer prachtige dieren te zijn, zoals apen, pelikanen en zelfs ratelslangen. Die laatste kwamen we tegen op weg naar het Cahuita National Park. Ze lagen langs de weg toen we erlangs fietsten. Een man vertelde ons dat een beet je binnen vijf minuten kan doden. Om begrijpelijke redenen zijn we niet dichterbij gekomen voor een video. Op de terugweg lagen ze er nog en toen aan onze kant van de weg. Brr.. 

Het Cahuita National Park ligt aan het strand en dit geeft een heel bijzonder effect: strand en jungle gecombineerd. Ook hier hebben we prachtige flora en fauna gezien, misschien wel het meeste van alle parken waar we geweest zijn! De schoonheid van de natuur laat zich niet vangen door een cameralens. Je moet het zien om het echt te ervaren, maar Marijes beelden komen aardig dicht in de buurt! 

Tegen het eind hadden we nog bijna een conflict met een hondsbrutale wasbeer die onze spullen wel interessant vond en niet onder de indruk was van onze ‘kssstt..’ Toen we wegliepen liet hij ons gelukkig met rust. 

Marije wilde nog heel graag een toekan zien. Op vrijwel ieder hotel- en restaurantbordje staat deze grootsnavelige vogel afgebeeld. Het is een beetje het symbool van Costa Rica. Gek genoeg hebben we er geen gezien. Hoewel.. een gids vertelde ons dat het vrij uitzonderlijk is, omdat ze zich, ondanks hun felle kleuren, goed kunnen verstoppen. Om in zijn woorden te spreken: ‘Toekan. Es una loteria!’

Wat we ook hebben bezocht is het Jaguar Rescue Center. Hier worden dieren opgevangen die wees zijn geworden of gewond zijn geraakt. Het grootste deel van de dieren wordt uiteindelijk weer teruggeplaatst in het wild. Wat we gezien hebben is slechts een fractie van de dieren die ze daar hebben, maar die mogen niet met mensen in contact komen omdat dit hun terugplaatsing in het wild bemoeilijkt. We hebben o.a. apen, slangen, een krokodil en (baby)luiaarden gezien. Ook was er een hert dat daar los rond liep en het was absoluut verboden om dichtbij te komen. Dat bleek onmogelijk, want het dier (met grote uit de bek hangende tong) wilde heel graag een likje van Marijes benen nemen. Nu weet ze hoe hertentong voelt.. 

Na heerlijke dagen in Puerto Viejo zijn we over de zuidgrens gegaan, naar Panama. Gelukkig hadden we net een ticket geboekt naar Colombia, want zonder bewijs dat je het land weer gaat verlaten, kom je er niet in. Je wordt dan gedwongen om ter plekke een ticket te boeken. Dit gebeurde bij meerdere mensen die bij ons in de rij stonden. Een stel Nederlanders mocht zelfs die dag de grens niet meer over. 

Op dit moment zijn we op het eiland Colon in Bocas del Toro, Panama. We zitten in een prachtig huisje, een cabaña en wat we tot dusver gezien hebben van het eiland is het prachtig. 

We genieten ontzettend van onze mooie reis en natuurlijk denken we ook veel aan thuis waar de herfst bijna voorbij is en het zo’n twintig graden kouder is dan bij ons. Jiske zei van de week in een videogesprek: ‘Nu hebben jullie wel laten zien dat jullie lang weg kunnen blijven. Knap hoor.. Kom nou maar weer terug!’ 

Hier moesten we erg om lachen. Terug komen we zeker, maar voorlopig nog even niet..