Eerste week vrijwilligerswerk

Op het moment van schrijven hebben we er een week vrijwilligerswerk bij La Esperanza Granada op zitten. Een periode die voor Peter behoorlijk pittig is geweest. Marije zat al sneller in haar comfort zone en is als een vis in het water met haar camera, microfoon en computer. Ze heeft al bij verschillende centra gefilmd en interviews afgenomen met kinderen en lokale vrijwilligers (dit zijn niet echt vrijwilligers: ze worden door de stichting financieel geholpen om naar de universiteit te kunnen en ze krijgen boodschappengeld. Ze worden ayudantes, of helpers genoemd).  

De stichting heeft vier leercentra in de buitenwijken van Granada. Deze bevinden zich op zo`n 40 minuten loopafstand van ons nieuwe hotel. ‘s Middags (want de lessen zijn in de hete middag: ‘s morgens gaan de kinderen naar hun normale school) loopt Peter samen met de Amerikaanse David naar één van de twee centra waar ze lesgeven. David is een gepensioneerde bankier zonder onderwijsachtergrond. Hij is de hoofdleerkracht en Peter is de assistent. Dat was best een beetje lastig, gezien de inmiddels toch wel ruime onderwijservaring van Peter in Nederland. Maar we zouden wel zien.. 

Het bleek dat Peter zijn handen meer dan vol had.. Elke dag komen vier groepen van 5 à 6 kinderen voorbij die ingedeeld zijn in verschillende niveaus Engels. David doet vaak het eerste niveau en Peter geeft de andere drie groepen les, waardoor David zijn handen vrij heeft om individueel met kinderen te werken of het beginniveau van nieuwe kinderen te testen. Het komt ook wel eens voor dat David er helemaal niet is en dan doet Peter alle groepen alleen. Aan het einde van de middag is Peter volledig gesloopt. Het zijn enorm energieke kinderen in een onnoemelijk heet gebouwtje (zeker als de stroom uitvalt en de ventilatoren niet meer werken), maar het allermoeilijkste is toch wel de taal. Na onze maand les hebben we een kleine basis kunnen leggen, maar dit is toch wel andere koek. De kinderen spreken een taal die wel degelijk anders is dan wat we op school geleerd hebben, om nog maar te zwijgen over het spreektempo. Peter heeft deze week bevestigd gekregen dat taal zo ontzettend belangrijk is bij het lesgeven, ook al zijn het maar zes kinderen per groep. Waar je in Nederland humor kunt gebruiken en bepaalde zinnen waarvan je weet dat het de kinderen aanspoort, motiveert en niet te vergeten: corrigeert, beheersen wij de Spaanse taal nog zo minimaal dat dit allemaal wegvalt. Het zijn hele lieve kinderen, maar er zitten ontzettend ondeugende typetjes bij die alle ruimte pakken die ze kunnen. 
Het is leuk om te zien dat David de taal vloeiend spreekt en regelmatig een geintje uithaalt met de kinderen, waardoor hij ze ook echt heeft. Voor Peter kost dit nog erg veel moeite. Maar we komen er wel..      

De nieuwe accommodatie is natuurlijk een stapje terug t.o.v. wat we hadden (dat gaan we niet meer evenaren), maar het voordeel is dat we een eigen keukentje hebben in onze kamer. Op die manier kunnen we heerlijk koken, want de keuken is uitgerust met voldoende potten, pannen en kookgerei. We hebben deze week dan ook wel.. nul keer gekookt. We waren het echt van plan, maar na het werk was de keuze tussen spotgoedkoop uit eten en al die moeite doen voor een zelfbereide maaltijd, makkelijk te maken. We hebben wel boodschappen gedaan om te koken, maar zondag moesten we ons helaas ontdoen van een stinkende zak gehakt. 
Volgende week gaat het misschien beter.. 

We hebben trouwens wel even aan de bel getrokken toen er in plaats van de beloofde drie keer per week, helemaal niet werd schoongemaakt. Vrijdag stond er om 9 uur ´s morgens wel een schoonmaakster voor de deur, maar dat vonden wij niet echt een handig tijdstip. We hadden afgesproken dat ze later die dag terug zou komen, maar dat is nooit gebeurd. Na vijf dagen met dezelfde handdoek, het huisje dat steeds viezer werd en het afval dat zich opstapelde, hebben we toch maar even een bericht gestuurd. Duizend maal excuses en de boel werd direct schoongemaakt. Wij leerden door deze affaire dat onze manier van communicatie nogal verschilt. Peter had een nogal boos bericht opgesteld voor de eigenaar en eiste dat er direct verbetering komt. Marije weigerde dit te versturen en koos voor een veel subtieler berichtje. Dezelfde boodschap, maar vriendelijker van toon. Hier hebben we discussies over gevoerd, maar linksom of rechtsom.. het is in ieder geval geregeld nu en daar zijn we blij mee. 

Over schoonmaken gesproken.. We brengen onze was weg bij een mevrouw die daar heel blij mee is. Ze heeft het geld ook hard nodig, want zij en haar gezin hebben niet veel. Toen wij van de week weer onze was gingen wegbrengen was ze er even niet. Toen ze daarna van de buren hoorde dat wij langs waren geweest, is ze naar ons hotel gegaan (op de één of andere manier wist ze waar we nu verblijven) om ons te zoeken. Toen we de was gaven, vroeg ze om een voorschot van 50 Cordoba om wasmiddel te kopen. Tja.. dan weet je in ieder geval dat het geld goed terecht komt.    

Vorige week hebben we Regina en Jurgen leren kennen. Zij blijven een jaar voor de stichting werken. Hij is Nederlands en zij Duitse. Ze zijn getrouwd en wonen samen in Duitsland. Regina spreekt vloeiend, Spaans, Italiaans, Engels, Duits en Nederlands! We zijn met z’n vieren gezellig naar La Hacienda gegaan en we spraken een leuke mix van talen. Hele leuke mensen!  We hebben deze week veel nieuwe mensen ontmoet. Er kwamen uit Duitsland twee nieuwe vrijwilligers die gelijk met ons begonnen: Annika en Julius, jaar of 18. Annika is de leerkrachtassistent van Benedict, ook een Duitser, en Julius is de nieuwe klusjesman van de stichting. 
Ook ontmoetten we op het terras een Nederlandse jongen die hier jaren geleden stage kwam lopen en nooit meer weg is gegaan. Hij heeft een Nicaraguaanse vriendin en samen hebben ze sinds zes maanden een dochter. De dag nadat we hen ontmoetten, waren we uitgenodigd voor haar verjaardagsfeestje. Dat was erg leuk. Grappig detail van Nicaraguaanse verjaardagen is dat de taart altijd op het einde van het feestje wordt geserveerd. Als een soort van oprotpremie, vergelijkbaar met de koffie op Nederlandse bruiloften. 

Het einde van de verjaardag hebben we overigens niet meegemaakt, want we hadden onze zakken aardig vol. Daarvóór zijn we namelijk op bezoek geweest bij een zwembad met Brabantse eigenaren. Dit stel woont sinds 2012 in Nicaragua en ze houden van gezelligheid. Ze kwamen bij ons zitten en tot na sluitingstijd hebben we ons tegoed gedaan aan lekkere biertjes, rum en… bitterballen!! Deze ronde lekkernijen maakten ze zelf en ze smaakten heerlijk! Leuke mensen en de volgende keer zal naar verwachting niet lang op zich laten wachten. 

Zondag hebben we met een deel van de vrijwilligers een prachtige boottocht gemaakt op het op één na grootste meer van Latijns Amerika, het Cocibolcameer. We zaten op een dubbeldekkerboot die zelf gebouwd is door de Canadese kapitein. Aardige, kundige kerel. Hij had ook zelf de bus gebouwd waarmee we naar het meer gingen. We hebben gezwommen in water met een vrij hoge temperatuur. Dat heeft te maken met de werking van verschillende vulkanen, waaronder de Mombacho.  

Op de boot zat een groep gepensioneerde Amerikanen die blijkbaar niet vreemd zijn daar. Ze wonen al een aantal jaar in Nicaragua en genieten van de wellusten die het land te bieden heeft. Dit houdt voornamelijk in dat ze vanaf een uurtje of tien in de morgen al dronken zijn en luid schreeuwend de terrassen bevolken. We hebben gemerkt dat dit type Amerikaan, die we zo´n beetje overal tegenkomen, op z´n zachtst gezegd, nogal vervelend is.. In een gesprek luisteren ze totaal niet naar wat jij te zeggen hebt en hun enige doel om een gesprek aan te knopen is dat ze kunnen opscheppen over hoe succesvol ze zijn, hoe groot hun huis hier wel niet is en hoe gigantisch het zwembad is dat erbij ligt. Wij hebben inmiddels een enorme aversie gekregen tegen dit type immigrant. Je weet direct hoe laat het is als er zo'n Trumpiaans type tegen je aan begint te praten en de woonplaats zegt, zonder het land VS erbij. Alsof iedereen maar moet weten dat die stad in dat land ligt. De volgende keer zeggen wij gewoon dat we uit Woerden komen en verder niets. We zouden blij verrast zijn als ze zouden zeggen: “Oh.. is dat niet bij Kamerik en Linschoten in de buurt?” 

Voor volgend weekend hebben we een reis naar Ometepe geboekt. Hier hebben we heel veel zin in!