Gastblog van Sander

Daar gaan we dan. Het negende blog van Peter en Marije, maar nu als gastblog geschreven door ondergetekende. De foto’s zijn gemaakt door Frederique. Peter en Marije zijn in een zeer relaxte vakantiemodus beland sinds ze uit Nederland vertrokken zijn en konden daarom niet wachten om deze schrijftaak op ons af te schuiven. Wij nemen graag de honneurs waar om dit blog te schrijven en te voorzien van de foto’s. 

Deel 1: Bogotá en Cartagena (21-12 t/m 27-12)
Tijdens dit eerste schrijven is het in Nederland nu tweede Kerstdag. Hier kennen ze dat niet en is in tegenstelling tot gisteren al het sociale leven in Cartagena weer in volle gang. Gisteren waren vele boetiekjes en kraampjes gesloten, omdat de hardwerkende Colombiaan kerst met zijn familie viert en zoals Charlie het zei: (onze Uber-chauffeur 2 dagen geleden) “Dan zuipen we net zoveel totdat we de volgende dag koppijn hebben.” Dit eerste gedeelte wordt geschreven terwijl we in een Mercedesbus onderweg zijn naar Santa Marta. Morgen begint onze vierdaagse hike naar Ciudad Perdida. Nu terug naar het begin van de week.

Na een lange dag in het vliegtuig te hebben gezeten komen Frederique en ik rond 22.30 uur plaatselijke tijd aan in Bogota. Uiteindelijk hebben we een uurtje vertraging gehad. In de bagage-hal kunnen we de wachtenden door een grote glazen wand buiten zien staan. Omdat de Colombiaanse zomervakantie is aangebroken is het enorm druk buiten, maar gelukkig zien we Peter als een giraf boven de menigte uittorenen. Vier minuten later staan we bij elkaar en is onze vakantie echt gestart. 

Eenmaal in ons paleiselijke Airbnb worden we uitgenodigd voor de Colombiaanse bierproeverij. Peter en Marije hebben meerdere bieren ingekocht: we gaan bepalen welke bieren ons goed zullen smaken. Voor ons is het inmiddels 5 uur ‘s nachts, de oogjes beginnen zwaar te worden, maar de gezelligheid is enorm. Top om hier te zijn. 

Op onze eerste dag hebben we een bezoek gebracht aan de wijk Candaleria. Hier hebben Peet en Marije twee weken gezeten. Wat blijkt: ze zijn echt uitstekende gidsen. Frederique en ik hobbelen maar een beetje suf achter ze aan. Om 10 uur start onze vier uur durende fietstocht. Stops: het Nationale plein (Simon Bolivárplein), met daaraan grenzend de belangrijkste gebouwen van het land. Onze gids Jan leidt ons mee naar een plaatselijke markt. De fietstocht verloopt uitermate soepel, op zondagen is een deel van de stad autovrij en daarom kunnen wij in een rechte lijn de stad doorkruisen. Op de markt maken we kennis met het door onszelf verzonnen werkwoord “piramidiseren”: de talloze fruithandelaartjes zijn de hele dag bezig om hun waar in de vorm van een piramide op te stapelen. Reden: waarschijnlijk om m.b.v. dit uiterlijke vertoon meer klanten te trekken. Na de markt drinken we nog koffie bij een van de beste koffiefabriekjes van de stad. Ook hier legt Jan een heleboel uit. We zijn enorm tevreden over onze tour en onze gids. ‘s Middags hebben Peter en Marije ons nog meegenomen langs een deel van de ‘Graffiti- Tour’. Zij hadden die al gedaan, maar omdat we maar twee hele dagen in Bogota verblijven moesten er keuzes worden gemaakt. De volgende dag beklimmen we de berg Monserrate. Met de kabelbaan gaan we naar een hoogte van meer dan 3000 meter. Het uitzicht is fenomenaal. De wandeltocht terug naar beneden een flinke kluif, maar met het oog op onze 4-daagse hike een goede mogelijkheid om de bergschoenen nog een keer goed in te lopen. Voor de namiddag stond er nog iets op het programma. Maar wat? Peter deed al 24 uur geheimzinnig. Ze voerden duidelijk iets in hun schild, maar iets loslaten deden ze niet. Wat bleek: ze hadden voor ons viertjes een salsa-workshop geregeld. Zie je het voor je... vier houten klazen die de heupjes proberen los te gooien. De salsa-les hadden P&M al eerder gedaan, maar daar was helaas niks meer van te zien. Frederique en Sander dansten de sterren van de hemel. 

Op dinsdag de 24e lieten we de hoofdstad achter ons en vertrokken we naar het noorden. Bestemming: Cartagena. Eenmaal geland was de hitte een verademing. Bogota was soms best kil, vanwege de hoge ligging. In Cartagena liep al snel het water in stroompjes langs ons lichaam. Bij aankomst had de georganiseerde taxibranche een probleem voor ons in petto. De straat van onze nieuwe Airbnb was de langste van de oude binnenstad en bovendien was het een eenrichtingsweg. En aangezien we niet een huisnummer hadden, maar meer een adresomschrijving, gingen we op zoek naar een illegale taxi. Charlie was onze redder en bracht ons naar de bestemming. Wat een prachtstad Cartagena: smalle, overvolle straatjes met tientallen kleine boetiekjes. Heerlijke chaos dus. Deze chaos zorgde er voor dat we razendsnel uit moesten stappen. Want bij het uitstappen blokkeerde onze “taxi” al direct de zes officiële taxi’s die achter ons stonden te toeteren. Door de haastige uitstap waren we al bijna het eerste paspoort verloren. Gelukkig zag een oplettende Cartageense het gebeuren en gaf de spullen weer terug. Muchos Gracias Señorita!!!

Cartagena: een prachtige, zonovergoten Caribische stad, met een prachtige oude vestingsmuur. Een stad met een rijke historie. Met prachtig geschilderde huizen, half doorgezakte gammele balkonnetjes en mooie kleurrijke bloemversieringen. Een nadeel: de “Loeki Loeki’s” zijn niet van ons af te slaan. Zowel in de kleine straatjes als op de stranden. Als je alles zou kopen wat ze aanbieden vlieg je na 2 weken Cartagena met 40 kg extra bagage naar huis. Het is ook hier in Cartagena dat we voor de eerste keer het “Witte Goud” krijgen aangeboden. Hoewel het hier niet “puur”, maar ook al flink versneden schijnt te zijn bedanken we vriendelijk voor zijn aanbod! Op eerste Kerstdag zijn we voor €2,- naar het strand gereden en hebben we genoten van de Caribische Zee. Ook de visgerechten die we in een leuk strandtentje aten, zorgden ervoor dat dit een kerst werd om nooit te vergeten. M&F zijn op de 26e nog een rondje door de oude binnenstad gelopen om prachtige foto’s te schieten. S&P zochten een rustig koffiehoekje om een potje te schaken, op het in Colombia gekochte mini schaakbord. Vakantie schaakstand (na een Herdersmatje van P) nu 1-1. Na het inpakken volgde de Busrit naar Santa Marta. 

Deel 2: Hike naar Ciudad Perdida (26-12 t/m 31-12)

Nu (schrijfmoment 2) zitten we in het vliegtuig op weg naar Medellin. Het is de 31e en hier 11.51 plaatselijke tijd. In Nederland zouden de eerste oliebollen al wel genuttigd zijn. Wij doen het zonder dit jaar. We zijn ons aan het voorbereiden op oud en nieuw. Peter leest zijn boek en M&F hadden net een gesprek over welk jurkje ze vanavond moesten aantrekken. Quote van M: “Oooow, vanavond weer lekker onze haren stijlen”. Ik zie alweer gebeuren dat Peter en ik lang op ze moeten wachten vanavond, voordat we de deur uit kunnen. Wat ik doe? Ik gebruik dus de reismomenten om dit blog te schrijven. 

De hike was geweldig. Onvergetelijk mooi. Het begon al super strak georganiseerd. Op de seconde precies werden we opgehaald en meegenomen naar het bureau. Binnen een uur waren de groepsindelingen bekend. We zouden de vier dagen gaan doorbrengen met twee Duitsers, een Colombiaanse, een Oostenrijker, zes Amerikanen en ons dus. De vier Dutchies. 

De groep werd geleid door Brenan, de Guide met de historische kennis. Fernan was meegestuurd vanwege zijn terreinkennis en liep veelal voorop. Hij zorgde voor het tempo wat voor iedereen haalbaar zou kunnen zijn. Later op dag 1 voegde ook Leonardo zich bij ons. Hij zou Brenan gaan vertalen vanuit het Spaans naar het Engels. Toch netjes. Drie man op 14 Hikers. In een 4Wheel-Drive was het twee uur hobbelen tot aan het startpunt van onze tocht. Na een heerlijke lunch begonnen we dan: lopen, klauteren, klimmen, zwoegen, afdalen, pauzeren en dat opnieuw. Kilometer na kilometer. Waar we in het begin even de knop om moesten zetten, omdat het gelijk steil omhoog ging, kwam de sfeer er al snel in. Hier en daar werden de eerste internationale praatjes aangeknoopt. We zouden toch tenslotte vier dagen op elkaars lip verblijven. Onderweg werd regelmatig gepauzeerd. Dan konden er foto’s worden gemaakt, moest je je insmeren en stond er regelmatig een gezonde snack voor ons klaar.  

Onze dagindeling (voor dag 2 en 3) was slopend. Om 5 uur ging de wekker, om 5.15 uur stond het ontbijt klaar en vanaf 6 uur ‘s ochtends vertrokken we. Iedere dag waren we rond 12 uur bij een kamp waar een warme lunch op ons stond te wachten. Om een uur of 4 arriveerden we afgepeigerd en 28.000 stappen later in het volgende kamp. De organisatie was formidabel. Onderweg kwamen we geregeld treintjes muilezels tegen die al het eten de jungle indroegen. De maaltijden waren smaakvol. De slaap-accommodaties waren ‘je van het’. Je sliep in kleine, door een klamboe overdekte bedden. Als je erg gesteld bent op je persoonlijke hygiëne is deze trip ook absoluut een NO-GO. Zie het als een rondtrekkende nomadenstam van bijna 100 mensen die steeds ergens anders slaapt. In de kampementen slapen iedere avond 100 andere mensen. Ook de douches waren krap, en uiteraard voorzien van ijskoud water. Om die reden kozen we er voor om van de gelegenheid gebruik te maken te douchen in de rivier. Onderdompelen, inzepen en een rondje zwemmen was na een slijtageslag iedere keer een verademing. De rivier zorgde er ook voor dat het kind in Peter naar boven kwam. Even lekker door de wildwaterbaan. 

Halverwege dag 3 behaalden we, na het beklimmen van de steilste en gevaarlijkste trap ooit, Ciudad Perdida. Ons doel. Hier verbleven we rond de drie uur en kregen we de achtergrondinformatie over deze verdwenen Oude beschaving. Uiteindelijk verjaagd door de Spaanse overheerser die in de 16e eeuw erg goed waren in landjepik. We maakten prachtige foto’s en dronebeelden en genoten van de indrukwekkende vergezichten. 

Zie hier de aftermovie van Marije van deze hike. 

Dag 4 van deze hike was het zwaarst. Met het einde in zicht kropen we werkelijk naar het einde. De laatste meters waren letterlijk het zwaarst. De euforie van het behalen van de eindstreep was groot. Het was een absoluut hoogtepunt van deze toch al gave trip. ‘s avonds betrokken we hetzelfde Hotel in Santa Marta. We aten wederom (net als op de avond voor de hike) bij de goede Indiër ons diner. We hadden de kracht simpelweg niet meer om verder Santa Marta te verkennen. 

Deel 3: Medellín (31-12 t/m 4-1). 

Zoals ik al eerder schreef: we bereidden ons dus voor op Oud en Nieuw. Nou: dat liep dus even flink in de soep: letterlijk. onze vlucht naar Medellín was halverwege de dag en daarom kreeg een aantal van ons rond een uur of 4 al flinke trek. In een plaatselijk tentje een happie gegeten. De jongens smaakvolle bruine bonensoep. De meiden wat anders. En het werd een jaarwisseling om nooit te vergeten, omdat de voedselvergiftiging eerst Sander te pakken kreeg. Waar ik al dacht aan een tweede Ziekte van Weil, begon voor Peter de ellende iets later op gang te komen. Een totale reset van het lichaam als gevolg. Van bed naar emmer, naar pot en weer terug en dat dus parallel naast elkaar. Het hield niet op. Tegen de jaarwisseling aan wist ik mijzelf net nog even uit het bed te hijsen om met de meiden, door het raam naar buiten kijkend, af te tellen. Peter was geeneens in staat om uit bed te komen. Vreselijk was het. Ongelofelijk, juist nu. Ikzelf was al lang blij dat Peet ook aan de beurt was, wat betekende dat het een voedselvergiftiging moest zijn geweest. De meiden zijn ‘s avonds nog wel even op stap geweest. Even weg uit het ziekenhuis. 

Op 1 januari zijn we er toch maar even op uit gegaan. Bestemming: het centrale plein. Helaas was het meeste nog gesloten, dus besloten we de metro te pakken op zoek naar een mooi uitzichtpunt. Met de kabelbaan gingen we over de, op de bergen gebouwde, wijken heen. Het gaf ons een ‘mooi’ inzicht over het leven van de gemiddelde (arme) Colombiaan. De tweede kabelbaan bracht ons helaas niet bij ons prachtige uitzichtpunt, maar bracht ons over de berg naar een Nationaal Park. Daar hadden we nog half verzwakt en half katerig geen zin in. Dus al snel werd de terugweg gestart. Terug naar bed. Twee januari stond La Piedra op het programma. Een 67 miljoen jaar oude rots in de buurt van Guatapé, waarvan af je een werkelijk formidabel uitzicht hebt over een merengebied. Het uitzicht was fenomenaal en de 675 traptreden omhoog een ‘eitje’. Helaas was het bij deze toeristische attractie stervensdruk. Zoveel Colombianen zijn op 2 januari nog vrij en maken van deze dag gebruik om hun eigen land te bezoeken. Wat ook niet meehielp was een ongeluk dat onderweg was gebeurd, waardoor we  meer stapvoets gereden hebben dan ooit eerder in dit land. Guatapé zelf stond tijdens deze dag ook nog op het programma. Dit kleurrijk beschilderde knusse stadje Zouden we 2 uur kunnen bezoeken. Het werd er, door alle vertragingen, maar één. Al lopend schoten we de foto’s en konden we toch genieten van de gezelligheid om ons heen.

Op de laatste volle dag van ons viertjes had Peter een kleine fysieke terugslag te verwerken. De meiden en ik zijn ‘s morgens lekker uit wandelen en shoppen geweest. ‘s Middags (Peter was er inmiddels weer bij) sloten we bij een Free-Walking tour aan en hebben we in 2 uur het bestuurlijke en historische centrum bezocht. ‘s Avonds hebben we nog afgesproken met Ina en Avery, twee ‘oud-bekenden’ van onze Hike die inmiddels ook waren afgereisd naar Medellín. Een gezellige avond was het gevolg. 

De volgende dag (4 januari) was vertrekdag. Sniksnik. Het is helaas maar waar. De twee weken zijn werkelijk voorbij gevlogen, maar als ik nu terugdenk aan onze salsa-les in Bogota, dan lijkt dat wel een half jaar geleden. Het was een fantastische reis, met waanzinnige indrukken, een hoop lol en gezelligheid. Marije en Peter zijn de laatste dagen al zijdelings bezig geweest met hun vervolg te plannen. Leuk te zien hoe deze twee alles organiseren en hun keuzes maken. Frederique gaat de zaterdagmiddag gebruiken om een vervolg in te plannen. 

Veel plezier weer bij de komende blogs van Peet en Marije. 

Het was me een waar genoegen om dit gastblog te schrijven en ook ik kijk weer uit naar de volgende. We hadden het fantastisch. Ze hebben het fantastisch. 

Groeten uit Medellín.

Namens Frederique

Sander