La primera semana

7 september 2019 - Granada, Nicaragua

La primera semana. De eerste week in Nicaragua is voorbij. Een week boordevol ervaringen en indrukken die vandaag precies zeven dagen geleden begon. Eerder hebben we gefaseerd afscheid genomen van familie en vrienden. Dat was soms wel even slikken, maar het euforische gevoel van de fantastische plannen in het verschiet, overheerste. Het was goed om iedereen die ons dierbaar is weer even te zien in de periode voor vertrek. We noemden het gekscherend onze farewell tour. Een groot deel van onze naasten kwam gedag zeggen tijdens ons afscheidsfeest. Op 31 augustus zetten we dan toch echt koers richting Schiphol, vergezeld door Peters ouders, Thijs, Guimar en Jiske. 

schiphol

 Na een probleemloze, relaxte vlucht met KLM landden we op Panama airport.  Daar moesten we een tijdje overbruggen en Peter besloot dat het wel een goed idee zou zijn om vast wat Amerikaanse dollars te pinnen. We wisten dat deze munteenheid geldig is in alle landen die we gaan bezoeken. Naast de dollar heeft elk land ook nog z’n eigen munteenheid. Voor Nicaragua is dit de Nicaraguaanse Cordoba. 100 NIC is ongeveer drie dollar waard en dus iets minder dan drie euro. Dat is niet zo moeilijk rekenen.

De vlucht naar Managua airport in Nicaragua verliep ook prima en bij aankomst konden we de dollars direct benutten doordat we één of ander gek toeristenkaartje moesten kopen om het land binnen te komen. 

Eenmaal buiten liepen we tegen een vochtige, warme muur op. Dat hadden we eigenlijk wel verwacht. We gaven de behulpzame taxichauffeurs te kennen dat we geen gebruik wensten te maken van hun diensten, want er stond een chauffeur van het hostel op ons te wachten met een bordje waarop Marijes naam stond. Prima geregeld! 

De beste man sprak geen Engels en dat bleek kenmerkend voor de meeste Nicaraguanen. Perfect, want wij willen geen Engels spreken maar zoveel mogelijk Spaans! 

Hostal Monte Cristi was een fijne plek voor de eerste nacht. Met ieder een koud biertje in onze handen (Marije een Toña en Peter een Victoria Classico; dit is daarna niet meer veranderd: Peter vindt Toña geen afdronk hebben [slaat gelijk dood op je tong] en Marije vindt Victoria te bitter) hadden we, zittend op een luie stoel onder de sterrenhemel (het wordt rond 19 uur al donker) ons eerste geluksmomentje..

Het bleek het eerste geluksmomentje van vele, want wat een heerlijk land is Nicaragua! De volgende dag hadden we een taxi besteld die ons naar de busterminal bracht. Nu denk je bij terminal aan een soort van grote centrale hal van waaruit de bussen georganiseerd vertrekken volgens een bepaald tijdschema. In Nicaragua houdt het concreet in dat we uit de taxi stapten, de taxichauffeur betaalden en voordat we wisten wat er gebeurde, werden we met backpack en al in een afgeladen busje geduwd met plaats voor zo’n 15 man maar waar ongeveer het dubbele aantal al aanwezig was. Marije werd op een stoel ergens vooraan neergekwakt met backpack op schoot en Peter werd geacht gymnastische manoeuvres uit te halen om bepakt en bezakt op de laatste vrije stoel (voor zijn gevoel mijlenver, maar in werkelijkheid nauwelijks twee meter) terecht te komen. Onze geschokte gelaatsuitdrukkingen ontgingen ook de mensen in de bus niet, die geamuseerd toekeken. De rit was een groot avontuur en elke keer als we dachten dat het busje nu toch echt wel afgeladen vol zat, stopte de chauffeur weer ergens en riep zijn compagnon uit de deur: ‘Granada Granada’ waarna er weer mensen in de veewagon gestouwd werden. Veel lokaler wordt het niet.. Nat van het zweet tot op onze onderbroeken, maar met een triomfantelijk gezicht, stapten we na anderhalf uur uit in Granada. Onze bestemming voor de komende maand was bereikt! 

E8F15413-1557-44D8-B6B3-A8A3E7A27B6A

De route naar Casa Lucia op Calle de Santa Lucia was eenvoudig en al om 11 uur kwamen we aan bij ons onderkomen. Dit was iets vroeger dan we door hadden gegeven, want we werden om 17 uur verwacht. Gelukkig bleek dit geen probleem en de aardige eigenaar maakte dat we ons direct welkom voelden. We begrepen niet alles wat hij zei, maar na een tijdje kwam zijn vrouw Eloisa. Zij kwam uit Bermuda en sprak perfect Engels met een Amerikaans accent. 

De accommodatie is veel meer dan we gehoopt hadden en het gekke is.. we zijn de enigen hier. Toerisme zit in een flinke dip in Nicaragua door berichten in de media van politieke onrust in het verleden. Erg jammer, want de voorzieningen zijn ingericht op flinke ladingen toeristen. Zo zijn er ontzettend veel leuke restaurants in de stad, café’s, hotels, luxueuze zwembaden, appartementen, taalscholen en tal van bureautjes waarbij je excursies kan ondernemen naar bijvoorbeeld vulkanen, Corn Islands, Bluefields of Ometepe. De lokale ondernemers hopen van harte dat het toerisme weer uit het dal komt. Wij hopen dit uiteraard met hen, maar.. eerlijk gezegd vinden het ook wel heel fijn dat er nauwelijks toeristen zijn. De stad is namelijk erg bruisend met lokale inwoners en onze accommodatie met privé-zwembad, waar we nu voor een schijntje zitten, was onbetaalbaar geweest als het toerisme hoogtijdagen had gevierd. We hebben prijzen gezien van $100 per nacht.. 

15872B6F-60B9-40C1-B86F-6102A52CA610

De volgende dag was het tijd om te doen waarvoor we gekomen waren: Spaans leren. Via Eloisa hadden we een afspraak met een privé-lerares die ons elke dag Spaanse les kon komen geven in de keuken van ons eigen tijdelijke huis, aan het zwembad. Toen we haar, na een prettig gesprek, vertelden dat we ook nog even diverse taalscholen wilden bekijken en niet direct een knoop door wilden hakken, kwam de zakenvrouw in haar naar boven. Ze wilde ons direct laten tekenen en ze ging al flink naar beneden in prijs. Wij waren hier niet zo van onder de indruk en knapten eigenlijk een beetje af. Vervolgens zijn we naar het ChocoMuseo gegaan, waar Escuela Español Dale gevestigd is. Daar hadden we een prettig gesprek en tegen een leuke prijs mochten we die middag al beginnen. We zijn best gemotiveerd, maar dat vonden we een beetje gortig. Ook de voorgestelde vier uur per dag, hebben we teruggebracht naar drie uur. Het blijft tenslotte wel vakantie.. 

De volgende dag om 9 uur stonden we paraat bij Fabiola: een rustige, zeer ervaren docente. Op het moment van schrijven hebben we vijf lessen gedaan van drie uur en het bevalt uitstekend. Het is niet gemakkelijk, maar we maken wel flinke stappen. We maken trouw ons huiswerk en oefenen samen aan de rand van het zwembad onze woordjes en grammatica. Zo nu en dan heeft één van ons een beetje gezonde aversie en zit dan tegen frustratie aan, maar gelukkig is er altijd de ander om de één weer te motiveren. Het is fijn om gesprekjes te oefenen met de tuinman, de schoonmaakster en de ober. 

Over horeca geschreven, we hebben ons voorgenomen om niet meer dan één keer per dag uit eten te gaan. De andere maaltijden maken we zelf klaar. We zijn al naar vier verschillende supermarkten geweest en ook hebben we de lokale markt met een bezoek vereerd. Deze laatste is duidelijk de plek waar het overgrote deel van de lokale bevolking z’n eten koopt, want wij schrokken van de Westerse prijzen in de supermarkt ($6 voor een pot jam. Doe normaal..). 

Het weer is hier, zoals ze zeggen ‘muy caliente’ of, zoals wij zeggen: ‘belachelijk heet!‘ We zitten in het regenseizoen. Soms regent het flink later in de middag. Dit gaat gepaard met enorm heftige onweer. We hebben al een aantal keer meegemaakt dat de vloer en de ramen trilden alsof er een aardbeving plaatsvond. 

Nicaragua is een prachtig derde wereldland. Mensen zijn zeker niet rijk, maar ze ogen tevreden met wat ze hebben. Bij armoede hoort ook bedelen en dat is wel even wennen. Veel mensen vragen om wat geld en toen we in het centrale park aan het lunchen waren, vroeg een erg magere meneer om de restjes van ons eten nadat we uitgegeten waren. Dit hebben we aan hem gegeven. Later zagen we hoe hij dit met z’n handen opat en later deelde met een meisje van nog geen tien jaar oud. Heel schrijnend en ook ontzettend moeilijk om te zien. Later hoorden we dat een Nederlands stel hier in Granada een stichting heeft opgestart die onderwijs verzorgt en de basale medische behoeften voor de allerarmste kinderen: La Esperanza Granada. Als wij de Spaanse taal straks beheersen willen we heel graag vrijwilligerswerk gaan doen bij deze of een soortgelijke stichting. 

Ons avontuur is net pas begonnen en wij genieten volop. Van de week hebben we ge-videobeld met een aantal mensen in Nederland en dat was erg prettig. Ze lijken dan erg dichtbij. 

Hasta luego. 

5663D9FD-C4CF-4126-B533-0202747CEA70

Foto’s

4 Reacties

  1. Yvonne:
    8 september 2019
    Heel fijn dat jullie toch besloten hebben om een blog bij te houden. Heerlijk om te lezen en om mee te genieten van jullie belevenissen. We hopen dat er nog vele mogen volgen.
  2. Pauline:
    8 september 2019
    Yvonne, ik ben het helemaal met je eens!! Een feestje om te lezen. Vooral die frustratie bij het Spaans leren was een feest van herkenning!hahaha
    Lieverds, wat een wereldervaring. Geniet! Wij genieten mee. Dikke kus
  3. Mieke:
    8 september 2019
    Wat een heerlijk verhaal om te lezen! Lieve schatten, dit wordt een gaaf naslagwerk!
    😘
  4. Cindy:
    9 september 2019
    Geen boek nodig op vakantie, lees jullie blogs wel;) Zó leuk! Geniet en take care😘