Lluvia

Lluvia, of regen zoals ze thuis zeggen.. Daar is er nogal wat van hier.

Nogal wiedes, gezien het feit dat in oktober, de laatste maand van het regenseizoen, traditioneel de meeste regen valt. Wanneer Peter naar de school loopt, een mooie wandeling van gemiddeld zo´n 40 minuten, komt het regelmatig voor dat hij tussendoor even moet schuilen of volledig doordrenkt bij de school of thuis aankomt. (Het is leuk om te vermelden dat als hij ergens onder een afdakje van een huis schuilt, hij vaak binnen wordt gevraagd door de behulpzame bewoners). Het is wel verfrissend, zo´n bui in een heet klimaat. De lokale bevolking is er dol op. Het nemen van een taxi is natuurlijk ook een optie. Deze kost maar €0,60 en van de drie auto’s die hier rondrijden, zijn er twee een taxi. Toch lopen we veel. Dat vinden we leuk. Wij zijn Hollanders. Veel locals pakken, als ze het kunnen betalen, voor elk klein stukje de taxi of de paardenkoets, dat zien we hier ook veel. 
De regen speelde ook een belangrijke rol tijdens ons bezoek aan Ometepe, maar daarover later meer..

Op het moment van schrijven zijn we klaar met ons vrijwilligerswerk bij La Esperanza Granada. Marije heeft fantastische promotievideo’s gemaakt, waarbij ze kinderen, buitenlandse vrijwilligers en lokale educators heeft geïnterviewd en gefilmd. Op het kantoor zijn ze laaiend enthousiast. Laten we hopen dat de filmpjes meer vrijwilligers en inkomsten genereren voor de stichting. Wij zijn er van overtuigd geraakt dat deze stichting echt fantastisch werk doet voor ontzettend veel mensen. Jongeren die dit anders nooit hadden gekund, krijgen nu de kans om te studeren en om een beter leven op te bouwen dan hun ouders ooit gehad hebben. De kinderen, die ‘s morgens met z’n 60-en(!) in de klas zitten met nauwelijks middelen en één leerkracht, krijgen ‘s middags in kleine groepjes heel veel aandacht en ze leren ontzettend veel bij op deze manier. 

Nu weggaan bij de stichting heeft dan ook een dubbele lading voor ons: enerzijds is het mooi geweest, hebben we een bijdrage kunnen leveren en kijken we uit naar een nieuw avontuur, maar anderzijds zouden we nog veel meer goeds kunnen doen. Ook hebben we ontzettend leuke mensen leren kennen met wie we regelmatig afspreken om uit te gaan. Enorm gezellig! 

Na een klaagzang van Peter in het vorige reisverslag over de Engelse les, is er wel het één en ander verbeterd. Er moest even een knop om dat dingen niet zo gaan als in Nederland. Marije raadde Peter aan om het te accepteren wanneer de kinderen geen zin hadden en niet zo goed opletten en de aandacht besteden aan de kinderen die wel gemotiveerd waren. Dat was goed advies, maar voor Peter heel moeilijk om op te volgen. Naarmate de dagen vorderden, kregen de kinderen steeds beter in de gaten hoe Peter het wilde hebben en ze luisterden steeds beter. Ze snapten dat ze naar hem moeten kijken als hij iets uitlegt en dat hij niet wil hebben dat ze dan gaan tekenen. Doordat het taalvermogen toenam, kon Peter steeds genuanceerder aangeven hoe hij het wenste en dat wierp zijn vruchten af. Het ging nog zeker helemaal niet perfect, maar dat gaat het nooit. Het is ook een zeer prettige samenwerking geweest met de Amerikaan David. Ze hebben elkaar veel kunnen leren.  

Het afscheid op beide centra was heel warm: de kinderen hebben gezongen en alle educators hebben mooie woorden gezegd. Er was een picknick, waarbij iedereen iets lekkers mee nam. Na afloop volgde een uitgebreide fotoshoot. 

Het weekend na ons laatste reisverslag zijn we naar het eiland Ometepe geweest. Dit is een ongekend mooi eiland in het Meer van Nicaragua, met twee vulkanen: Concepción en Maderas. Met ons reisden Annica en Julius uit Duitsland.

Ometepe staat ook wel te boek als een party-island met veel hostels waar genoeg te beleven valt. Toen we op vrijdagavond aankwamen, wilden we dat wel eens meemaken. Er bleek vrijwel niets te doen te zijn die avond. Net als de rest van Nicaragua, kent Ometepe een diep dal op toeristisch gebied. Het barst van de toeristische voorzieningen, maar de meeste bars en restaurants zijn gesloten. Ooit moet het bruisend zijn geweest, maar daar merkten wij die vrijdagavond niets van. Toen we met wat geluk een biertje hadden gevonden, kwam er een lokale jongen naar ons toe die ons uitnodigde om naar een barretje verderop te gaan. Dit was nog wel even leuk. Niet druk, maar wel gezellig. We gingen vrij vroeg slapen om de volgende dag fit te zijn. 

Zaterdag was een heerlijke, zonnige dag. Na een wat trage start (een uur wachten op je ontbijt bleek eerder regel dan uitzondering. Ingrediënten moesten bijeen gescharreld worden denken we. Het was wel héééééél lekker..) hebben we fietsen gehuurd en zijn we gaan kajakken. Hier genoten we volop van het feit dat er geen toeristen waren. Het was een prachtige tocht. Eerst op het meer en later in een riviertje, waar we prachtige flora en fauna gezien hebben. Het barstte er van de vogels en er waren hele mooie planten en bomen. Echt een belevenis! Er schenen ook kaaimannen te wonen, maar die hebben we helaas niet gezien. Na het kajakken zijn we over heuvelig landschap (best pittig in de hitte) naar Ojo de Agua gefietst. Dit is een natuurreservaat met natuurlijk water uit de bergen. We hebben daar lekker gezwommen en wat gegeten.

Vlak nadat we de fietsen hebben teruggebracht begon het keihard te regenen. Het plan was om naar een Full Moon Party te gaan bij het hippie-hostel Zopilote. We besloten even te wachten, maar de regen bleef aanhouden. We hadden honger en dorst en bij het hotel was niets te doen, dus we besloten toch maar de regen te trotseren. Marije en Annica hesen zich samen in één regenjas (het was hilarisch: ze leken wel een traag bewegende rups) en Peter en Julius liepen voor hen uit: eerst rennend en later lopend, hun drijfnatte lot accepterend. Het bleek 850 m lopen te zijn. Toen we dachten er te zijn, bleek dat we nog vijf minuten de heuvel moesten beklimmen. Dit bleek een glibberende tocht met onverwachte watervallen en het was pikkedonker. De houtoven-pizza bij aankomst lieten we ons meer dan goed smaken. De dansvloer was buiten in de regen en er was een overkapping, waar wij het grootste deel van de tijd vertoefden: even genoeg nat voor een dag. Toen de regen even minder werd, werden we getrakteerd op een heuse show met vuur. Dit bleek nog best lastig met glibberige handen, want helemaal droog werd het niet. Het leek mee te vallen met de brandwonden.. 

Na het feest door de regen terug, om te ontdekken dat het dak van de hotelkamer lek was. Net nu we dachten van de regen verlost te zijn, dacht deze hier anders over en heeft zich in onze kamer genesteld: alles nat. Gelukkig hadden we de elektronica op een hoog plekje gelegd, dus alleen de kleren waren nat. Het was een erg goedkope accommodatie (€5 per nacht), maar je mag toch wel verwachten dat het waterdicht is..

De volgende dag duurde het van ‘s morgens 10 uur tot ‘s avonds 20 uur om thuis te komen. Door het lage aantal toeristen, het laagseizoen en het feit dat het zondag was, ging de veerboot zeer minimaal. Ook de bus in Rivas wilde maar niet vertrekken totdat deze vol zat. Op een bepaald moment waren we het wel een beetje zat. Toen we eindelijk thuis waren hebben we heerlijke gefrituurde kip met patat gegeten. 

De laatste dagen is Peter een beetje aan het kwakkelen: hoesten, verkouden, koortslip, koortsneus. Hij had niet verwacht dat dit ook kon in een klimaat met 30 graden. Het blijkt dat half Nicaragua op het moment een beetje ziek is. Dit komt door de regen en de wisselende temperaturen. In de school vliegen de bacillen over en weer, dus dat is ook niet bevorderlijk. Daarnaast zijn veel Nicaraguanen momenteel geveld door de Dengue-koorts. We hopen dat we daar ver van weg kunnen blijven.. 

Terwijl Peter kwakkelend op bed lag, heeft Marije met andere vrijwilligers, de Mombacho-vulkaan hier in Granada beklommen. De Duitsers met wie ze klom, zijn nogal berggeiten, dus die waren wel wat gewend. Voor Marije was het best afzien, maar ze heeft erg genoten. Tijdens de 23,7 km durende tocht, heeft ze onder meer een slang, apen, een luiaard en vlinders met doorzichtige vleugels gezien. Ook was er een vlinder zo groot als Peters hand. 

We genieten van onze laatste momenten hier in Granada met alle leuke mensen die we ontmoet hebben. Zo hebben we woensdag Sandra en Erwin, de Brabantse zwembad-eigenaren, mee uit eten genomen, zingen we karaoke met vrienden van de stichting en vanavond gaan we naar.. hou je vast.. Een Oktoberfest! Dat worden halve litertjes en après-ski muziek, verwachten we. Maar als we één ding geleerd hebben: in Nicaragua weet je het maar nooit...