Peru (nu het echt op één-na-laatste BLOG)

Het vorige BLOG zou de op één-na-laatste post zijn.
Er is in de tussentijd echter weer zoveel gebeurd, dat het onmogelijk is om niet nog een BLOG te schrijven.
Geniet van dit extra BLOG! 

Na het vorige verhaal gingen we onderweg naar Ayacucho. 
We verbleven hier twee dagen. Een leuke stad. Niet erg toeristisch. Dat is fijn, maar het nadeel is dat er ook niet veel voorzieningen waren voor toeristen, zoals leuke barretjes. 

Op 31 januari was Marije jarig! Eindelijk mocht ze de cadeaus openmaken die Frederique vanuit Holland had meegenomen. Ze was erg in haar nopjes met de versieringen, het flesje cava en alle lieve brieven. Ook was ze ontzettend blij verrast door alle geweldige video's die iedereen voor haar had opgenomen. We hebben hier heel hard om moeten lachen. Wat een creativiteit! Dank jullie wel!  

Die dag hebben zijn we afgedaald in een diepe kloof. Dit was een beetje spannend, maar erg indrukwekkend.

's Avonds hebben we heerlijk gedineerd aan het mooiste plein in Ayacucho. Speciaal voor Marijes verjaardag had Peter vuurwerk geregeld. 
De dag erna hadden we een excursie naar Millpu geregeld. De naam Millpu is afgeleid van het woord Millpuy, wat “slikken” betekent in de Quechua-taal. Deze naam komt van een lokale mythe die stelt dat de dramatische rotsformaties en kille wateren van de plek, de keel van de duivel zijn. Om deze reden werden de zwembaden in het verleden niet vaak bezocht door de lokale bevolking en zijn ze buitengewoon goed geconserveerd gebleven. Dat beloofde wat..
Na vier uur rijden in een busje kwamen aan bij de 'helderblauwe' wateren. 
Hieronder twee foto's. Links: hoe het op internet staat en in alle reisbrochures en posters. Rechts: hoe het er in werkelijkheid uit ziet. We bleken niet in het juiste seizoen te zijn voor de blauwe kleur.. 

Gelukkig was de omgeving adembenemend mooi! Adembenemend werd door Marije even te letterlijk genomen toen ze een gekke sprong maakte, verkeerd neerkwam en even het bewustzijn verloor. Dit zal normaal gesproken niet zo snel gebeuren, maar doordat we op 4200 meter hoogte waren, was er niet zoveel zuurstof in de lucht. Gelukkig kon Peter haar net op tijd opvangen en ging het, na een tijdje rustig zitten, ademhalen en Oreo's eten, weer goed met haar en stond er een lunch van forel op ons te wachten.
 
Toen we terugkwamen in Ayacucho stapten we snel in de taxi, want de nachtbus naar Cusco moest gehaald worden.  
Toen we de volgende ochtend aankwamen in Cusco werden we direct erg blij van deze voormalige hoofdstad van het Inca-rijk. De naam Cusco (of Cuzco) is afkomstig van het Quechua-woord dat navel (van de aarde) betekent. Cusco heeft als bijnaam "de keizerlijke stad". De Inca´s bouwden de stad in de vorm van een poema. Heden ten dag zijn er nog steeds veel overblijfselen van de Inca-tijd te zien, zoals muren die, zonder cement, heel ingenieus in elkaar zijn gezet als een legpuzzel en waar, als je goed kijkt, allerlei dieren in zijn te herkennen.

In tegenstelling tot bijvoorbeeld Ayacucho, is Cusco een zeer toeristische stad. Zo zie je veel westerlingen lopen en hen wordt steeds van alles aangeprezen door de lokale bevolking. Een grote toeristentrekker zijn vrouwtjes in traditionele klederdracht die rondlopen met één of twee alpaca's en/of lama's. Je kunt voor een fooitje met het dier en/of met de dames op de foto. Alpacawol is ook erg 'booming' in Cusco. In vrijwel alle kledingwinkels kun je een kledingstuk kopen met '100 % alpacawol.' Vooral 'real baby-alpaca wol' is een populaire leus op de uithangborden. Natuurlijk kun je ook op de foto met een 'echte Inca' in vol ornaat met de Inca-muur op de achtergrond. 

Toen we op de eerste dag boodschappen deden in een supermarktje, midden in het toeristische gedeelte, schrokken we ons rot van de prijs die we moesten betalen. We hebben alle producten stuk voor stuk teruggelegd en zijn de winkel uitgelopen. We dachten dat de winkelier ons op probeerde te lichten, maar het bleek dat alle supermarktjes in die straat dezelfde belachelijke prijzen hanteerden. Vanaf dat moment deden we de meeste van onze inkopen op één van de vele markten die zeer veel keer goedkoper waren. 
Op onze eerste dag heeft Peter zich laten verleiden tot het eten van een alpaca-burger in een heel leuk restaurantje. Het was erg lekker en het smaakte een beetje naar lamsvlees. Marije wilde er niet aan. 

De volgende dag gingen we op zoek naar een taalschool om ons Spaans weer een beetje te verbeteren. We hebben een gedegen waren-vergelijkend onderzoek uitgevoerd en uiteindelijk besloten we om bij taalschool Amauta lessen te gaan volgen. Amauta is vrij groots opgezet er zijn dan ook veel mensen uit allerlei landen in de wereld die er lessen volgen, stage lopen, werken of zelfs wonen. Daarnaast organiseren ze elke dag activiteiten als salsaklassen, kookworkshops en cocktails maken. Daar hadden we wel oren naar. De volgende dag konden we beginnen met de lessen die drie weken zouden duren. De eerste week hadden we privé-les en de twee weken daarna zaten we in een heel leuk groepje. De derde week lessen hebben we gratis gekregen, omdat Marije een fantastische promotievideo heeft gemaakt voor de school.  

Als snel maakten we hele leuke vrienden uit allerlei landen met wie we gezellig gingen eten en stappen. Het soort mensen dat zich langere tijd aansluit bij een taalschool is een ander type dan backbackers die in hoog tempo van hot naar her reizen. Het zijn mensen die, net als wij, het fijn vinden om ergens langere tijd te verblijven om de omgeving en de cultuur goed te leren kennen. Met een aantal dames heeft Peter de nationale lekkernij cavia geprobeerd. Het was erg spannend om te proberen, maar qua smaak niet echt lekker. De konijnenboutjes  (want daar was het qua textuur een beetje mee te vergelijken) die Marijes opa elk jaar met kerst maakt, zijn een stuk lekkerder!

In Cusco kun je erg leuk uitgaan. Onze favoriete bar heet Mama Africa en ze serveren tijdens Happy Hour, en ook daarbuiten, heerlijke cocktails. Vooral het drankje Pisco Sour is erg populair in Peru, vernoemd naar de stad en provincie Pisco in Peru. Deze drank wordt gedestilleerd uit druiven die in die streek groeien. Tijdens één stapavond had een landgenoot van ons een beetje te diep in het piscoglaasje gekeken en ze viel in een diepe slaap. Ze was met geen mogelijkheid wakker te krijgen, dus moesten Peter en een andere jongen haar twee trappen naar beneden tillen om haar buiten te krijgen. Er viel werkelijk waar geen land meer te bezeilen met dit meisje. Uiteindelijk besloten wij om haar maar mee te nemen naar ons huis, want we hadden geen idee waar haar gastgezin woonde en ze was ook niet in staat om ons dat te vertellen, laat staan om die kant op te lopen. Terwijl Peter op straat zat met haar in zijn armen, werden twee politiemannen op de hoogte gesteld die zo vriendelijk waren om ons gedrieën naar ons appartement te rijden. Zonder sirene, dat wel.. Daar aangekomen droegen de agenten haar de auto uit en die nacht heeft ze naast Marije geslapen. Peter op de bank. We probeerden tevergeefs in haar telefoon de gegevens van haar gastfamilie te zoeken om ze op de hoogte te stellen. De volgende ochtend was er weer gewoon les. Het meisje sloeg deze voor een keertje over..  


Met een groepje van de taalschool hebben we een excursie ondernomen naar de berg Vinicunca. De Vinicunca, ook wel 'Regenboogberg' is een veelkleurige berg in Peru met een hoogte van 5200 meter boven zeeniveau. We ondervonden wederom dat een berg beklimmen op deze hoogte doodvermoeiend is.. Maar het was het meer dan waard. Wat een geweldige omgeving! Als extraatje hadden we ook een kaartje gekocht voor De Rode Vallei, die vlak naast de Vinicunca ligt. Deze was eigenlijk nog mooier. Ongelooflijk!   

De drie weken zijn voorbij gevlogen. Het volgende uitje stond op het programma: de Salkantay-trek naar Machu Picchu. We namen nog niet voorgoed afscheid, want na de trekking zouden we nog een paar dagen in Cusco verblijven, voordat we verder zouden gaan naar Arequipa met een aantal mensen van de taalschool.

´s Morgens vroeg om 5 uur stonden we saampjes klaar op Plaza San Blas om te beginnen aan onze vijfdaagse trekking met als einddoel het wereldwonder Machu Picchu. We hadden er erg veel zin in en tegelijkertijd vonden we het ook wel een beetje spannend, omdat de wandeltocht bekend staat als behoorlijk lastig. We zouden hoogtes gaan bereiken van tegen de 5000 meter en uit ervaring weten we dat het niet erg makkelijk voortbewegen is op deze hoogte. Zeker niet wanneer je moet gaan klimmen. Toch hadden we er vertrouwen in dat we dit konden. 
Het busje was keurig op tijd en de groep, bestaaande uit een Amerikaanse moeder en dochter, een Braziliaans stel en een Amerikaanse vrouw, was leuk en het klikte direct. We waren van tevoren een beetje bang dat we met strakgetrainde, fanatieke hikers zouden worden opgescheept, maar dat viel gelukkig weer mee.. 
De gids, Edison, was een aardige man die redelijk Engels sprak. Wanneer hij iets niet begreep begon hij te lachen of antwoordde hij op goed geluk bevestigend of ontkennend. Dat hadden we gelukkig snel door, zodat we zorgden dat we alles goed dubbelcheckten. 
Na het ontbijt begon direct een behoorlijk pittig gedeelte van de tour: de hike naar Humantay Lake. Het beklimmen van de heuvel was loodzwaar en de aanhoudende regen maakte het niet makkelijker. Marije had het ongeveer halverwege even heel moeilijk, maar na een suikerpitstop van Oreo's ging ze weer als de brandweer. Het meer was de barre tocht meer dan waard. Wat een schoonheid! Waar we op een eerdere trip naar Millpu hoopten een helderblauwe lagune te zien, overtrof deze alle verwachtingen. We hadden onderweg allemaal een steen meegenomen die we op verzoek van de gids opstapelden om de geesten van de berg gunstig te stemmen. Het lukte niet helemaal, want het stapeltje viel om. Dat zal toch geen gevolgen hebben voor de rest van de trip??

De afdaling ging een stuk vlotter en in het kamp had de kok die met ons meereisde een overheerlijke lunch gemaakt. Het eten bleek fenomenaal gedurende de gehele trip. Wat deze man met een keuken, die bestond uit een paar gasbranders, kon maken was ongelooflijk. Tijdens de wandelingen hadden we coca-bladeren meegenomen. Deze kun je oprollen en achter in je mond doen, zodat de sappen die vrijkomen je beschermen tegen hoogteziekte en bovendien geven ze je energie om verder te lopen. Deze bladeren worden hier als het grootste cadeau van de natuur beschouwd en de oude Inca's gebruikten en vereerden ze zelfs. Peru en Bolivia zijn de enige landen ter wereld waar deze bladeren legaal zijn. Thee met coca-bladeren wordt overal veel gedronken. Zeker door toeristen die net aangekomen zijn in Peru, wordt deze thee veelvuldig gedronken om hoogteziekte te voorkomen. Het blad heeft helaas een slechte reputatie bij veel mensen, doordat een klein gedeelte van het blad (2%) gebruikt wordt om, in combinatie met allerlei chemische middelen, cocaïne te maken. Het blad zelf, wat jarenlang een belangrijk bestandsdeel was van Coca-Cola, is puur natuur en kan geen kwaad. 
De volgende dag stond de zwaarste dag van de vijf op het programma. Bij onze vorige trekking in Colombia zou de tweede dag ook de zwaarste zijn, maar dat bleek uiteindelijk de vierde dag, dus we namen deze mededeling een beetje met een korreltje zout. 
Na een tijdje klimmen, zagen we de indrukwekkende Salkantayberg:

Aan de voet van deze prachtige berg met een hoogte van 6271 meter, bevindt zich het Salkantaymeer. Daarover later meer. 
Na een flinke, maar prachtige tocht omhoog, die gelukkig droog was, bereikten we een schuurtje op een drassig weiland, veel meer was het niet, waar de kok al een heerlijke lunch had bereid. Alsof de berggoden ons gunstig gestemd waren, begon het direct heftig met regenen toen we voet in het schuurtje zetten en niet lang nadat we de Lomo Saltado, een bekend gerecht in deze streken, verorberd hadden, stopte het en konden we weer verder. 

We liepen met de groep op een pad dat vrij smal was. Rechts van ons bevond zich een vallei en tussen ons en het dal was beplanting in de vorm van struiken en bomen. Wij liepen samen voorop met de gids en op een stukje afstand was de rest van de groep. Plotseling hoorden we een enorm gedonder. We stopten verschrikt met lopen en keken naar waar het vandaan kwam. Wij dachten dat het waarschijnlijk een helikopter of een vliegtuig was, maar de gids zei dat dit niet zo was. En toen opeens denderde een gigantische modderstroom de vallei in met een oorverdovend kabaal. Met miljoenen liters tegelijk vernietigde het alles op z'n pad. We hebben ademloos staan kijken. De gids zei met tranen in zijn ogen dat er mensen wonen in de vallei.. De sfeer in de groep werd emotioneel. 
Naarmate we langer stonden te kijken, groeide ook het besef dat we misschien zelf helemaal niet veilig waren daar aan de rand van de klif. Aan de overkant zagen we op dezelfde hoogte de grond afbrokkelen. Onze gids herpakte zich en nam professioneel de leiding. Dit mag je natuurlijk verwachten van een gids, maar hij is natuurlijk ook maar een mens. Hij vertelde ons dat het kamp ongeveer een half uur van de plek af was. Hij wist niet of de weg nog begaanbaar was, maar haast was geboden. Edison, de gids, liep steeds een stuk vooruit, terwijl wij moesten wachten. Hij gaf dan het teken dat we konden gaan, waarna we in een rijtje achter elkaar moesten rennen tot het volgende bredere stuk. Dit was behoorlijk zenuwslopend. 
We kwamen veilig aan bij het kamp, wat op een verhoging lag. Hoewel we nog steeds de modderstromen vlakbij konden horen, gaf dit wel een verhoogd gevoel van veiligheid. Enige tijd na ons, waren de kok en de paardenverzorger vertrokken vanuit de lunchplek, met twee paarden die onze bagage droegen. We waren erg bezorgd over hun veiligheid en de ontlading was dan ook groot toen we ze veilig aan zagen komen in het kamp. Na ons druppelden er nog wat losse wandelaars binnen, allemaal zonder gids. In totaal waren we met 14 mensen. Sommigen hebben de modderstromen zien beginnen en waren erg onder de indruk, anderen kwamen in het gebied aan nadat de stromen al begonnen waren en dachten dat het zo hoorde. Zij waren totaal niet aangedaan. Het is erg interessant om te zien hoe mensen zo verschillend op situaties kunnen reageren. Aan de ravijnkant van het kamp was een heel klein dorpje. Hoewel de inwoners wel bezig waren met de modderstromen, leken ze niet enorm onder de indruk. Dit was dan wel de grootste modderstroom in minstens tien jaar, maar de mensen hebben het vaker gezien. Daarnaast: wat konden ze doen? De getroffen dorpen konden niet bereikt worden. 

Hoewel niemand echt trek had, schotelde de kok toch een heerlijk avondmaal voor. Na een paar happen gingen we proberen te slapen. Dat bleek zo goed als onmogelijk. Marije heeft helemaal geen oog dicht gedaan en Peter heeft bijna twee uurtjes geslapen. Bij elk geluid schrokken we op, want we waren niet zeker dat ons kamp ook niet weggespoeld zou worden. De aanhoudende regen hielp ook niet echt mee.. 

Om 4.30u werden we 'gewekt' met coca-thee. Edison had ons de vorige avond verteld dat hij 's ochtends om 5.30u terug wilde gaan lopen naar ons vorige kamp. Daar zou een busje wachten die ons terug naar Cusco zou brengen. Als groep besloten we die ochtend dat we dat niet wilden doen. We hadden namelijk geen zekerheid dat de weg begaanbaar was en de regen van die nacht versterkte ons in onze opvatting. Onze weg vervolgen was geen optie meer, omdat de brug die wij over moesten steken, weggespoeld was. 
Onze grote redding is geweest dat de stroom, die eerst uitgevallen was, op een bepaald moment gerepareerd was. Daardoor hadden we ook de beschikking over WiFi, waardoor de verschillende nationaliteiten naar huis konden berichten en hun ambassades konden bellen. Vooral de Amerikaanse ambassade is flink op de hoogte gesteld: een Amerikaans meisje in onze groep heeft 21 Amerikanen opgeroepen om de ambassade te berichten dat wij vastzitten en graag gered zouden willen worden. Na goede internationale samenwerking tussen de Braziliaanse, de Amerikaanse en de Nederlandse ambassade, werd ons gemeld dat er een helikopter zou komen om ons te redden. Wanneer deze aan zou komen was nog onzeker, omdat het weer helder moest zijn. Ook zou er, geheel terecht, prioriteit gegeven worden aan de gewonden in de getroffen gebieden. Maar redding zou er komen, zo werd ons verzekerd. 
Wij konden best nog even wachten op die redding: er was niemand gewond, we hadden voldoende voedsel en drinkwater en we waren niet in direct gevaar. 

We hadden die dag erg veel geluk met het weer: het was zonnig en vrij helder toen we in de loop van de middag een helikopter boven ons zagen cirkelen. Zoals mensen die gered willen worden van een onbewoond eiland, sprongen we op en begonnen we te zwaaien. 
De helikopter verdween echter weer. Op het internet lazen we dat er drie helikopters boven het grote gebied cirkelen om luchtfoto's te maken. Naar aanleiding van die foto's, zou er een reddingsplan komen. Wij dachten dat deze helikopter ook een verkenningsvoertuig zou zijn, maar dat bleek niet zo te zijn: dit bleek een privé-helikopter die speciaal voor ons is ingehuurd. Na een tijdje kwam hij terug en wist hij een landingsplekje te vinden. Dit was echter wel aan de andere kant van het ravijn, waardoor er nog één hindernis genomen moest worden tot we gered konden worden.

Marije en ik besloten om niet na te denken en in het gammele kooitje te stappen dat ons over de ravijn leidde met onder ons nog steeds de kolkende modderstromen. Er was immers geen alternatief, want de helikopter kon onmogelijk aan onze kant landen. Sommige andere mensen in onze groep dachten er wat meer over na en raakten in paniek. Uiteindelijk heeft iedereen veilig de overkant bereikt. Marije nam de eerste helikopter en Peter de tweede. Tijdens de evacuatie ontmoetten we vier Noorse toeristen die niet bij ons in het kamp zaten. Zij bleken tijdens het losbarsten van het natuurgeweld beneden in de kloof te zijn geweest (!) Het is een enorm wonder geweest dat ze uit de vallei geklommen zijn en het er levend vanaf hebben gebracht. Deze vier waren er dan ook een stuk slechter aan toe dan wij..

De mensen die er het allerslechtst aan toe waren, waren natuurlijk de mensen die helemaal beneden in de vallei woonden en de modderstromen letterlijk op hun dak hebben gekregen. Later bleek dat er 300 woningen getroffen zijn en zeker 1500 mensen slachtoffer zijn geworden. Daarnaast zijn er op het moment van schrijven 5 doden en 30 vermisten. Een enorme ramp dus! 

De helikopter bracht ons naar Santa Teresa, waar een grote hoeveelheid pers op ons stond te wachten. Marije werd nog geïnterviewd in het Spaans voor de radio. We kregen wat te eten en na druk bellen, vertelde onze gids dat we niet meer naar Machu Picchu zouden gaan. Daar hadden we natuurlijk al rekening mee gehouden en eerlijk gezegd wilden we zo snel mogelijk weg uit deze omgeving. De stad waren we waren lag namelijk nog erg dicht bij het rampgebied. Sterker nog: eigenlijk was het onderdeel van het rampgebied. Dat werd pijnlijk duidelijk toen we met de groep een stenen trap beklommen, op weg naar de bus die ons terug zou brengen naar Cusco. Een groep mensen die boven aan de helling stond schreeuwde naar ons dat we moesten rennen. Het bleek dat de rivier die door het stadje stroomt, weer een enorme lading modder te verwerken kreeg. Wij renden als gekken naar boven met al onze bagage. Het bleek niet nodig te zijn, want de rivier bleef dit keer netjes binnen haar bedding. De mensen die naar ons riepen hadden de dag ervóór nog op hun netvlies staan, toen de rivier opeens een heel stuk breder werd. Hier zagen we nog sporen van en later bekeken we een filmpje. We snapten hun zorgen.. 

Edison had heel goed een busje geregeld dat ons terug naar Cusco zou brengen. Drie Duitse meisjes die niet bij onze groep hoorden, hadden zich die hele dag al bij ons gevoegd. Er bleek geen plaats voor hen in het busje. Dit vonden wij natuurlijk geen optie, dus we hebben net zo lang gepropt tot alle drie de dames met ons mee konden. Het waren zes krappe uren, maar uiteindelijk kwamen we allemaal veilig aan in Cusco. Onderweg werden we nog even geconfonteerd met het feit dat het blijkbaar carnaval is in Peru. Een traditie tijdens dit feest is mensen nat gooien met water. Wij reden nietsvermoedend met de ramen open door een dorpje, toen een grapjas een enorme plens water naar binnen gooide, die ons allemaal kleddernat maakte. Na even schrikken konden we er hartelijk om lachen. Daarnaast: we hadden al een paar dagen niet gedoucht, dus het was een welkome verfrissing.. 

Terug in Cusco konden we gelukkig weer terecht bij de accommodatie waar de de afgelopen drie weken hadden gezeten en waar onze bagage nog stond. We hebben die nacht heerlijk geslapen. De volgende dag hebben we heel weinig gedaan, behalve uitgebreid met onze familie bellen om ze gerust te stellen. 's Avonds hebben we met onze vrienden van de taalschool gedineerd. Hen hadden we uiteraard ook op de hoogte gehouden. Het was immers groot nieuws in Cusco en zij wisten dat we deze trekking gingen doen. Ze waren zich rot geschrokken en de ontlading van het weerzien was dan ook groot. 

Die avond besloten we dat we de volgende dag iets gingen doen voor de slachtoffers van de natuurramp. De volgende ochtend vroeg, startten we een inzamelingsactie via Facebook. De taalschool had inmiddels ook een grote inzamelingsactie op touw gezet, dus daar konden we mooi bij aansluiten. De reacties waren overweldigend, zo ook de donaties. In de 32 uur dat de actie duurde hebben we het fantastische bedrag van €1000 opgehaald. Dat is een enorm bedrag in Nederland, maar in Peru is het nog veel meer waard. Met ongeveer de helft van het geld hebben we met de dokter van de taalschool, allerlei belangrijke basisproducten gekocht, zoals rijst, water, zeep, maandverband, suiker en pasta. We hebben een taxi volledig volgeladen.
 

De andere helft van het geld hebben we aan de taalschool gegeven. Zij sluiten met hun actie aan bij een stichting die op grote schaal inzamelingsacties doet in de regio. In de tijd die komen gaat, worden we op de hoogte gebracht van hoe ons gedoneerde geld de mensen in het getroffen gebied helpt. De mensen in de taalschool waren door het dolle heen met de gigantische hoeveelheid geld die jullie allemaal gedoneerd hebben. Namens alle mensen die hierdoor geholpen zijn om hun leven weer een beetje op te bouwen: Muchas Gracias!  

Een paar dagen later zijn we met vier vrienden van de taalschool vertrokken naar het zuidelijker gelegen Arequipa. Na een maand Cusco gaan we deze mooie, levendige stad zeker missen!
Het was nog even spannend of we wel naar Arequipa konden gaan, want er was een weg ingestort. Gelukkig verliep de nachtbusreis zonder problemen. De eerste dag zijn we naar het, in 1580 gestichte Santa Catalinaklooster geweest. Hoewel niet iedereen in de groep de prachtige religieuze kunst en middeleeuwse bouwstijl helemaal op waarde kon schatten, was het een mooie ervaring. Voor de één wat meer dan voor de ander..  

Dat was het weer.

Dikke knuffel en tot heel gauw!