We zijn weer thuis! (en laatste weken Peru)

Op het moment van schrijven zijn we alweer ruim vier weken thuis in Woerden. 
Een thuiskomst die we ons allebei anders hadden voorgesteld. Tijdens onze 6,5 maand in gebieden die niet altijd even stabiel waren, hadden we altijd één zekerheid: in Nederland is alles rustig, stabiel en veilig. Wat hebben we een geluk dat we deze mooie reis mogen maken en daarna weer terug mogen keren in het welvarende Nederland.  Nu blijkt de hele wereld op z'n kop te staan. Ook Nederland. 
Toch zijn we enorm dankbaar dat we nu thuis zijn. Een dag nadat we vertrokken uit Peru, ging het land in complete lockdown en werden vluchten geannuleerd. Veel van onze reisgenoten hebben lang vastgezeten in verschillende landen in Latijns Amerika, zoals Argentinië, Mexico en natuurlijk Peru. De meesten zijn gelukkig inmiddels weer thuis. 

We gaan even terug in de tijd, want er is nog een fantastisch laatste gedeelte van onze reis waar we nog niet over bericht hebben..
Het vorige Blog eindigde in Arequipa, waar we een hele leuke tijd beleefd hebben met onze vrienden van de taalschool.

Toen zij teruggingen naar Cusco, zijn wij nog een paar dagen gebleven. Het was mooi weer, warmer dan in Cusco, dus we hebben heerlijk rondgewandeld en van de zon genoten. Ook zijn we naar een museum geweest waar we eerder naar toe wilden om Juanita te bezoeken: het in de Inca-tijd aan de berggoden geofferde tienermeisje die als ijsmummie verrassend goed geconserveerd is gebleven. We hadden de pech dat Juanita uit logeren was bij de schoonheidsspecialist die wat onderhoud moest plegen. Haar vervanger was ook een onfortuinlijke drommel die de 'eer' had om de goden te behagen, ruim 500 jaar geleden. Niet zo mooi als Juanita, maar zeker indrukwekkend:

Op onze laatste avond in Arequipa hebben we heerlijk gegeten in een restaurant dat de Thaise en de Peruviaanse keuken combineerde, zie onderstaande foto. Peter zou hier later spijt van krijgen.. 

We namen de nachtbus naar het woestijnstadje Huacachina. We hadden weer ruime plekken, dus we zaten heerlijk comfortabel tijdens deze lange reis. Comfortabel totdat Peter er opeens achter kwam dat zijn darmen het niet eens waren met het eerder genuttigde voedsel van gecombineerde keukens. Na het nodige vomeren in het bustoilet, kwamen we eindelijk aan in het bloedhete Ica. We hadden geen zin om te onderhandelen, dus we pakten de eerste en de beste taxi naar het nabijgelegen Huacachina. Daar kwamen we aan in een prachtig complex met een zwembad. Het was eigenlijk een ommuurd resort, midden in de woestijn. Precies waar we zin in hadden! Er werd een ontbijt voor ons klaargemaakt waar we heerlijk van zaten te eten, totdat het weer misging met Peter. We zullen je de details besparen, maar hij heeft het een paar uur heel zwaar gehad op het toilet van het appartement. Gelukkig was zuster Marije fantastisch: zij heeft gezorgd dat het Peter aan niets ontbrak. 
's Avonds ging het gelukkig alweer beter. We hebben deze dagen heerlijk aan het zwembad gelegen, coronaatjes gedronken en we zijn er ook op uit geweest!

Eén van de meest indrukwekkende excursies die we op onze reis hebben ondernomen, was het vliegen boven de Nazca-lijnen. Wat was dat gaaf! De tientallen figuren van dieren, honderden geometrische vormen en duizenden lijnen en lijnenspellen zijn in het woestijnzand van de hoogvlakte van Peru lang bewaard gebleven. De hoogvlakte is een van de droogste gebieden op aarde met een gemiddelde jaartemperatuur van 25 graden Celsius. Het waait zelden en er valt vrijwel geen regen, zodat de lijnen duizenden jaren bewaard bleven. De lijnen zijn vermoedelijk tussen 200 voor en 900 na Chr. gemaakt door de Nazca- en Paraca-indianen. Waarom precies, dat is onduidelijk. 

Wat we in Peru wel merken, veel meer dan in andere landen, is dat er vaak 'misverstanden' bestaan met tour-operators. Ook bij deze excursie bleek, ondanks dat we het meerdere keren gevraagd hebben, dat het vervoer naar Nazca (en terug naar Huacachina) met de publieke bus voor eigen rekening was. We hebben voet bij stuk gehouden, waardoor het uiteindelijk toch vergoed werd, maar het ging niet makkelijk en vrienden hebben er ook niet mee gemaakt. Heel vermoeiend.. 

De laatste excursie die we ondernamen was sandboarden en rijden met de buggy. Heel gaaf!!

Voor de laatste twee nachten hadden we het meest luxe hotel van de hele reis geboekt in Lima. Met bubbelbad in de kamer!! 
Vlakbij was, niet geheel toevallig, een enorm groot winkelcentrum. Hier hebben we heerlijk geshopt en culinair genoten in de foodcourt. 

In schril contrast.. toen we in Lima zaten, kregen we veel foto's door van de besteding van het geld dat we met jullie hulp hebben ingezameld voor de mensen in Santa Teresa die getroffen zijn door de modderstromen. 

Op 12 maart was het dan zo ver: we gingen terug naar huis! Toen we 's morgens aan het ontbijt zaten, zagen we op het nieuws dat in Madrid de spreekwoordelijke pleuris was uitgebroken. Je kunt het woordje pleuris vervangen door Corona en dan niet spreekwoordelijk. We wisten wel van het bestaan af van dit virus, maar hier schrokken we toch wel erg van. Vooral ook omdat we een paar uur later naar die stad af zouden reizen. Als dat maar goed ging.. 
Een hele dure taxi (hij dacht vast dat we geld hadden omdat we in zo'n duur hotel zaten..) bracht ons naar het vliegveld en een paar uur later vlogen we naar Madrid. Dat was wel even gek, want op het moment dat we daar waren, waren er enorm veel gevallen van Corona bekend. Mensen liepen met mondkapjes en zowat iedereen in ons vliegtuig bleek over zo'n ding te beschikken. Wij niet.
Ook was er een persoon met ziekteverschijnselen in ons vliegtuig (30 rijen voor ons) waardoor we er pas uit mochten nadat hij of zij door mannetjes in maanpakken onderzocht werd. 
Aan boord van het vliegtuig naar Amsterdam mochten we wat later dan gepland en toen we eenmaal in het vliegtuig zaten moesten we een uur wachten. We waren bang dat dit vanwege aangescherpte Corona-maatregelen was en dat we misschien helemaal niet meer mochten vertrekken, maar het bleek vanwege de wind te zijn.. Die (mee)wind hielp ons ook, want na alle vertraging, kwamen we toch ongeveer op de geplande tijd (maar doodmoe) aan in Amsterdam. 

Die vermoeidheid was op slag weg toen we ons aankomstcomité zagen: Piet, Yvonne, Mieke, Eric, Pauline, André, Jenny, Frederique, Edwin, Lieke, Guimar en Thijs mét een fantastisch spandoek. Laatstgenoemde was ook nog eens jarig, dus het was dubbel feest! We waren nog vol van onze reis, maar we beseften op dat moment wel hoeveel we iedereen hadden gemist! 
's Avonds kwamen Joost, Jiske en Sander om het feest compleet te maken en we hebben gesmuld van een toffe taart en een heerlijke friettafel. Dit laatste was een aantal weken van tevoren aangegeven door Marije, die niets aan het toeval over wilde laten. Net als het bescheiden verzoek om Hollandse kaas, melk en bruin brood in huis te halen. 
Iedereen ontzettend bedankt voor het meer dan warme welkom!!!!!!!!!! 

En nu zijn we weer in het nu. Peter heeft al tijdens de reis nieuw werk kunnen regelen in Maarssen, waar hij op 23 maart begonnen is. Zonder de kinderen in het echt gezien te hebben, dat wel. Hij geeft nu elke dag thuisonderwijs. Dat gaat prima, maar het is niet zo leuk zonder 'echte' kinderen. Marije heeft in Peru druk gesolliciteerd en ze had wat veelbelovende gesprekken. Helaas voor haar zijn alle bedrijven enorm terughoudend met het aannemen van mensen in deze Corona-tijd, waardoor ze nog thuis zit.
Nadat we een kleine twee weken thuis zaten, zijn Peters ouders vertrokken naar hun tijdelijke onderkomen op camping de Visotter. Thijs en Guimar, die eigenlijk in Tilburg wonen, verblijven tot op de dag van vandaag bij ons in huis. Erg gezellig, maar de komende tijd zal dit afgebouwd worden, naarmate de situatie in Brabant niet meer gevaarlijker is dan hier in het midden van het land.  

Wij sluiten hiermee onze Blog-reeks af. Wij hebben de reis van ons leven gemaakt en we zijn blij dat we onze verhalen hebben kunnen delen met jullie middels deze website. We kijken er enorm naar uit om jullie allemaal weer te zien en af te spreken, maar tot die tijd: een digitale knuffel en tot gauw!

Tot besluit nog een kleine collage van slechts een aantal van de vele door ons beleefde hoogtepunten.

Veel liefs,

Marije en Peter