Kattelop Kattelop: Colombia en Ecuador

Nadat Sander vertrokken was, zijn we nog een nacht in het hotel in Medellín gebleven. Met ons drieën besloten we dat we nog niet genoeg hadden van deze spectaculaire stad die nog niet zo lang geleden de moordhoofdstad van de wereld was en gebukt ging onder het drugsgeweld van Pablo Escobar die Medellín als thuisbasis had. Hedendaags is het een prettige, veel veiligere stad  die zeer geliefd bij toeristen. De Colombiaanse overheid heeft een hoop geïnvesteerd in het weer leefbaar maken van de metropool, onder meer door het hervormen van gebieden die een geliefde broedplaats waren voor prostituees en drugsdealers en -gebruikers. Een belangrijke reden dat we nog even wilde blijven was dat Peter eindelijk geen tekenen van lichamelijke leegloop meer vertoonde en hij ook wel graag het zeer bruisende nachtleven wilde verkennen. Het nachtleven dat we elke avond, nacht en vroege morgen duidelijk konden horen in onze hotelkamer die midden in de barstraat uitkwam. Al op onze eerste dag in Medellín hebben we uit Nederland een tip ontvangen om naar een bar te gaan waar ze cocktails serveren in vissenkommen. Door de fysieke omstandigheden van Sander en Peter was dit er niet van gekomen, maar nu dus wel: ze smaakten heerlijk!

We boekten nog een ander hotel voor een aantal dagen en we besloten dat we heel graag wilden paragliden. Deze spectaculaire sport houdt in dat je met een soort van parachute/vlieger, met een begeleider die achter je zit, gecontroleerd rondzweeft op een flinke hoogte. Of zoals de altijd poëtische Frederique het pakkend beschreef: ’Paragliden. Dan loop je met een parachute om je nek de berg af.’ Het was zeer spectaculair en het herhalen zeker waard!! 

We maakten twee stadswandelingen met een gids. Eentje door de binnenstad en eentje door Communa 13. Deze buurt was ooit berucht als de gevaarlijkste wijk in Medellín. Tegenwoordig is het de meest kleurrijke buurt met grote pannen soep die midden op straat bereid worden, dansende mensen en prachtige graffiti-afbeeldingen en teksten die stuk voor stuk een interessante (vaak politieke) lading hebben. Het was een prachtige wijk om te zien. Kritische kanttekening: de organisatie van de tour claimt dat de rondleiding de wijk op z’n puurst laat zien; het leven zoals het echt is. Dat was oorspronkelijk misschien het idee, maar de massa’s toeristen die rondlopen tussen de kleurrijke huisjes in de nauwe straatjes, nemen dat beeld toch wel een beetje weg. 

Een andere excursie die we gedaan hebben, was het beklimmen (nou ja.. met taxi) van een berg, waardoor we een prachtig uitzicht uitzicht op de stad hadden met een helaas bewolkte zonsondergang. Door de ligging in een dal heb je trouwens op heel veel plekken in de stad een fenomenaal uitzicht op de bergen die Medellín omringen. 

Gedrieën zetten we koers naar het zuidelijker gelegen dorpje Jardin. Een ware parel die nog niet zo ontdekt is door de grote toeristenschare. Het dorp kent vele prachtige bontgekleurde huisjes en vrolijke pleinen die doen vermoeden dat Jardin de afgelopen tientallen jaren nauwelijks veranderd is. We hebben ons voornemen om paard te gaan rijden in de praktijk gebracht. Onder de professionele begeleiding van een rasechte cowboy die zo uit the Good, Bad and the Ugly gestapt leek, kattelopte (een woord van Frederique -oorspronkelijk van Eric of wie weet waar hij het vandaan heeft, we zagen het ook in de Donald Duck staan- en als je goed luistert is dit inderdaad het geluid dat een rennend paard maakt) wij door de straatjes en de bergen, langs rivieren en grotten als ware Anky van Grunsvens. Elk van onze paarden had een eigen gebruiksaanwijzing en ook een unieke manier van aansporen. Het paard van Peter reageerde alleen op een klap met een zweepje, terwijl die van Marije al begon te katteloppen bij een klikgeluid met de mond. Het was dan ook erg leuk toen Peter naast Marije reed en met klikgeluiden haar paard deed laten rennen, terwijl Marije dat helemaal niet wilde. Naast onze wilde westen avonturen, hebben Marije en haar zusje prachtige beelden geschoten van van misschien wel het mooiste dorpje is waar we ooit geweest zijn. 

We pakten de bus naar het volgende gezellige dorpje: Salento. Normaal is dit een slaapstadje, maar nu vierden ze het zoveeljarig bestaan, waardoor er tijdens dat wij er waren, een heus festival op het plein was.  Erg leuk! Wat minder leuk was, was dat Marije per ongeluk een gezamenlijke slaapzaal geboekt heeft, waardoor we in stapelbedden sliepen met andere mensen. Die mensen hadden ook nog eens een ander slaapritme dan wij, wat zorgde voor een beroep op ons aanpassingsvermogen. In Salento hebben we de Cocora Valley bezocht, waar zich de hoogste waxpalmbomen ter wereld bevinden. Vanuit Salento gingen er jeeps naar deze magische plek. Onze auto was een beetje overvol, dus Frederique en Peter stonden achterop de jeep en prinses Marije, hoe kon het ook anders, zat lekker binnen. De hike hadden we een beetje onderschat: deze was behoorlijk zwaar met veel heuvels. Maar.. het bos met de palmbomen was adembenemend mooi en we vergaten het te verduren afzien ogenblikkelijk. 

Toen was het tijd om afscheid te nemen van Frederique. Zij ging terug naar het noorden, terwijl Marije en Peter richting het zuiden gingen. We hebben een fantastische tijd beleefd gedurende de twee weken dat we met ons vieren waren en ook met ons drieën was het enorm gezellig. Sander en Frederique: bedankt dat jullie de moeite hebben genomen om al die kilometers te reizen om met ons te delen in alle avonturen! We missen jullie nu al.. 

Wij gingen naar de, voor ons, laatste stad in Colombia: Cali. Hier was weinig aan, of eerlijk gezegd: wij hebben niet echt de moeite genomen om deze ‘hoofdstad van de salsa’ te leren kennen. We waren best wel moe van drie weken in hoog tempo reizen  van hot naar her, dus we besloten om vooral veel tijd door te brengen in ons relaxte appartement met onze vriend Netflix. Heerlijk..  

Toen was de dag die je wist dat zou komen aangebroken: adios Colombia.. We hebben intens genoten van dit prachtige, veelzijdige, kleurrijke en vriendelijke land. Na zes weken keken we ook wel uit naar de kennismaking met Ecuador. Vanuit het fijne, kleine en overzichtelijke vliegveld van Cali vlogen we naar Quito. 

De vlucht deden we in het kleinste vliegtuig waarin we ooit gevlogen hebben. Heel spannend, maar ook erg leuk. In het toestel hadden we een prachtig uitzicht over het groene, bergachtige landschap. We ontmoetten een Nederlands meisje die ons 300 Peruviaanse Sol verkocht voor €80. We gingen nog lang niet naar Peru, maar dan hadden we het vast en zij was er vanaf.

We maakten een overstap in het kustplaatsje Esmeraldas in Ecuador. Het bleek een overstap naar hetzelfde toestel. We moesten eruit, bagage ophalen, door de douane (stempeltje halen), bagage weer inleveren, handbagage laten checken en daarna weer in dezelfde kist stappen. Dit allemaal in een periode van 40 minuten. Heerlijk efficiënt :) 

De belofte van veel reisgidsen is dat Quito één van de mooiste steden van Latijns Amerika is, al dan niet de mooiste. Deze op 2800 meter hoogte gelegen hoofdstad, die op de werelderfgoedlijst van Unesco staat, bleek inderdaad uitzonderlijk mooi te zijn. De stad ligt ingeklemd tussen bergen van de Andes en wordt omringd door maar liefst 14 deels actieve vulkanen. We verbleven in het historische centrum wat, zoals bij iedere stad, het mooiste deel van de stad is. Het kan behoorlijk koud zijn vanwege de hoge ligging, maar wanneer de zon schijnt, en dat was tijdens ons verblijf steeds het geval, is het heerlijk aangenaam. Een letterlijk hoogtepunt beleefden we toen we met de kabelbaan de op ruim 4000 meter gelegen vulkaan Pichincha bestegen. Wat een spectaculair uitzicht! Nooit eerder waren we zo hoog op land geweest en het is gek om te merken wat dit doet met je lichaam. We beklommen een klein trapje en na elke traptrede voelden we ons vermoeider worden. We waren niet in staat om pakweg 30 meter te klimmen zonder een aantal keer te pauzeren om uit te hijgen. Heel gek wat minder zuurstof in de lucht kan doen. Op de vulkaan stonden twee lama’s (geen hallucinatie) die graag met ons op de foto wilden. Wij waren niet de beroerdste. 

In de stad hebben we veel rondgelopen en in een sportieve bui besloten we El Panecillo (wat ‘klein broodje’ betekent) te beklimmen. Bovenop deze heuvel staat een 45 meter hoog aluminium beeld van de Maagd Maria. Hier zijn we ook in en op geweest. Heel mooi! 

Toen we even uit wilden puffen van onze sportieve uitspatting en dit wilden doen middels het drinken van een biertje in een parkje, werden we vrijwel direct op onze vingers getikt door een handhaver: openbaar drinken mag dus niet. Beetje jammer.. We konden niet anders dan ons biertje ergens stiekem op te drinken, want weggooien is zonde. 

Hierover gesproken: op een avond konden we allebei ons eten niet op. Sinds Nicaragua vinden we het zonde om het dan maar weg te laten gooien, dus we nemen het altijd mee. Dit keer hadden we geen koelkast in het hotel, dus we gingen op zoek naar een zwerver om het aan te geven. Dat hadden we wel vaker gedaan. Helaas kent de stad een grote populatie aan daklozen, maar je zult altijd zien dat wanneer je er eentje nodig hebt je er nergens een kunt vinden. Na een tijdje zoeken (Marije hield het papieren bord met eten vast) vonden we een stomdronken man die tevergeefs probeerde kartonnen dozen van de straat te rapen. Na enige verwarring (hij dacht dat hij ervoor moest betalen) was hij erg blij met het eten. Gelukkig maar..

Het openbaar vervoer in Quito is heel goedkoop: $0,25. Je moet dan wel accepteren dat de bussen bomvol kunnen zitten. Zeker met bepakking voel je je dan als een sardientje in blik. Ook zijn mensen niet bang om voor zichzelf zoveel mogelijk ruimte te creëren door het inzetten van hun gewicht of ellebogen. Waar we moeite mee hadden was het feit dat bijna niemand de behoefte voelde om op te staan voor ouderen. Met verbazing keken we toe hoe keer op keer jonge mensen prinsheerlijk zaten, terwijl bejaarden die nauwelijks konden staan hier wel tot gedwongen werden in een volle, bewegende bus. Een Ecuadoriaan die we later hierover spraken verzekerde ons dat dit typisch de stadse mentaliteit is en dat zeker niet alle Ecuadorianen zo zijn. We geloven hem. 

Een toeristische trekpleister die we niet wilden missen was de Equator, oftewel de Evenaar. 
We ondernamen een vrij lange reis van twee uur met verschillende bussen om bij, wat ze noemen ‘Het middelpunt van de aarde’ te komen. Het dorpje zag er wel leuk uit, maar het was erg toeristisch. Er was een museum, een bierwinkel, veel eettentjes (lekker.. cavia) en souvenirwinkeltjes. Er was een gele lijn geschilderd die de Evenaar moest voorstellen en alle toeristen moesten natuurlijk een selfie maken op en naast de lijn in alle mogelijke posities. In de 18e eeuw is bepaald dat de evenaar daar loopt en het dorpje is helemaal om die gele lijn gebouwd. Echter, door moderne navigatietechniek weten we nu dat de evenaar helemaal niet daar loopt! We voelden ons een beetje bedrogen.. De echte evenaar bevindt zich volgens sommigen 240 meter verder, maar een medewerker aan wie het vroegen wist ons te vertellen dat het ergens in de bergen was. Hoe dan ook.. het was niet dáár! 

Na het mooie Quito daalden we af naar Baños de Agua Santa. Naast het feit dat dit een gezellig (toeristisch) stadje is, is het ook de toegangspoort tot De Amazone. We besloten om eerst twee nachten te boeken in een blokhut (heel leuk, met heerlijk ontbijt) om daarna te onderzoeken wat voor jungletocht we wilden gaan doen. Omdat we niet per sé naar de inheemse stammen wilden, besloten we om drie dagen en twee nachten te gaan. Als we langer zouden gaan, zouden we een groot deel kwijt zijn aan het bezoeken van dorpjes waar de mensen nog op de ‘traditionele’ manier leven. Tijdens onze reis door Tanzania en ook in Colombia hebben we kennis gemaakt met inheemse stammen. Natuurlijk is het interessant, maar het heeft ook een hoog ‘trucjes opvoeren voor toeristen voor geld-gehalte.’ Dat beeld werd bevestigd toen het tourbureau bij de boeking vertelde dat er bij de stammen apart betaald moest worden en dat je dan brood met ze ging maken. Wij besloten om even over te slaan. Drie dagen Amazone dus. Gaaf! Maar eerst stond er nog een andere activiteit op de planning: canyoning. Bij deze avontuurlijke sport, beklim je rotsen bij watervallen en vervolgens abseil je naar beneden. Heel spectaculair en helemaal niet zo makkelijk. Het hoogtepunt beleefden we toen we half in een waterval werden vastgeketend en niet wisten wat er ging gebeuren. Peter stond natuurlijk weer vooraan, dus hij ging als eerste. De begeleider schreeuwde iets tegen hem (onverstaanbaar want waterval/Spaans) en Peter schreeuwde terug dat hij het niet begreep en voordat hij het wist werd hij losgelaten boven een klif van 30 meter om zo’n tien meter boven de grond weer aangetrokken te worden, zodat hij langzaam naar beneden geleid werd. De schreeuw was er één van pure doodsangst en wordt begeleid door de foto’s. Ook Marije, die door Peters schreeuw enigszins wist wat haar te wachten stond, vond het heel spannend. Heerlijk die adrenaline! 

De jungletocht ging vooraf aan een nachtbus van Baños naar Cuyabeno in het Amazonegebied. Het bleek een zeer oncomfortabele busreis door irritante mensen die geluid maakten,, licht dat steeds aanging, muziek van de chauffeurs en door andere factoren die maakten dat we weinig (Marije) tot zeer weinig (Peter) geslapen hebben. Doodmoe is niet per sé een goed uitgangspunt om aan de tour te beginnen. Zeker met Ciudad Perdida in ons achterhoofd, waarbij we elke dag kilometers zwaar terrein bewandelden. Maar wat bleek? Dit was de meest relaxte tour ooit! De meeste kilometers legden we af in een motorboot terwijl we de meest fantastische dieren zagen: o.a. anaconda’s, kaaimannen, een luiaard, prachtige vogels (veel papegaaien), en verschillende soorten apen (waaronder de Kapucijnaap). ‘s Avonds tijdens de nachttour liepen we door de dichte jungle met onze gids die het in de nacht tot leven gekomen insectenrijk aan ons liet zien. Tot afschuw van Marije zagen we tarantula’s, vogelspinnen, kevers en levensgrote mieren die naar citroen smaken (geproefd!) maar ook boomkikkers. Marije zei later dat ze deze kikker het enige leuke vond aan de nachttour. Dat kwam ook omdat haar kaplaars lek bleek te zijn en bij elke stap in de drassige jungle, verder volliep met water. Peter heeft meer genoten. 

De maaltijden waren erg lekker en de internationale groep mensen was ook gezellig. 
Om een beetje geld te besparen hadden we gekozen voor gezamenlijke kamers in plaats van een privé-kamer. Het geluk was aan onze zijde, want doordat er weinig andere mensen in de lodge waren, konden we toch lekker samen in een kamer slapen. In stapelbedden, dat wel. Het wandelgedeelte was prima te doen. We verkenden de Amazone met de gids met machete voorop en dat was best heel spannend, want in de verte hoorden we een gigantische kudde tapirs. Dit zijn een soort varkens. Deze beesten kunnen als het moet met elkaar een jaguar aanvallen. Als de leider van de kudde bij het treffen van een groep mensen, besluit dat we een potentieel gevaar vormen, kan hij het sein tot aanvallen geven. Wanneer honderd tapirs op je af komen stormen, is je enige redding de boom in klimmen. Gelukkig hadden we een kundige gids die ons op gepaste afstand liet. 

We zijn meerdere keren de Amazonerivier op geweest en naast de diersoorten die we eerder noemden, hebben we ook roze dolfijnen gezien. Die hadden we nog niet eerder gespot. Ook hengelde onze gids met een stukje vlees een heuse piranha de boot in. Hij pakte een takje en liet de scherptandige vis deze doormidden bijten. De gids vertelde dat piranha’s zo’n drie kwartier tot een uur buiten het water kunnen leven. Tot besluit van de demonstratie gooide hij het mooie diertje weer terug. 

Slechts een paar honderd meter verder hebben we gezwommen, op een wat dieper stuk, terwijl we genoten van een prachtige zonsondergang.. Daarna gingen we in het donker op kaaimanjacht. Onze gids scheen met een zaklamp over het water en af en toe doemden er een paar reflecterende ogen op. Toen we daar naartoe voeren, zagen we een aantal keer een kaaiman. Prachtige beesten! 

Op de laatste ochtend moesten we om 6.15 uur opstaan om op een toren in het kamp te klimmen, zodat we met onze gids wakker wordende vogels konden bekijken. Ondanks dat wij niet echt van die vogelaars zijn, vonden we het leuk om een aantal felgekleurde vogels te zien en we genoten van het enthousiasme van onze gids bij elk geluidje. Hij was wel een ware vogelliefhebber. Na een tijdje waren we het eigenlijk best wel een beetje zat (en we waren moe), dus besloten we vroegtijdig een einde te maken aan de vogelspotterij en nog even het stapelbedje in te gaan. Natuurlijk hoorden we later aan het ontbijt dat we twee toekans gemist hadden.. 

Na de fantastische excursie gingen we weer terug naar Baños voor één nacht. Het was een ellenlange reis: eerst twee uur in een busje en vervolgens negen uur lang een voor ons zeer inefficiënte route (via Quito) naar Baños. ‘s Avonds laat kwamen we uitgehongerd aan in Baños waar de lekkerste burger ooit op ons wachtte. De geluksmomenten zijn soms de kleine dingetjes in het leven.. 

Na het hoognodige uitslapen gingen we naar onze laatste bestemming in Ecuador: Cuenca. Dit is een leuke stad en ons hostel was ook prima. Het was erg stil op straat, waardoor er helaas veel gesloten was. We hebben rustig aan gedaan en ons prima vermaakt, o.a. met het bezoeken van een prachtige kathedraal en we hebben lekker toeristisch gedaan in hop-on-hop-off-bus. 

Na drie dagen Cuenca vertrokken we in een superdeluxe dubbeldekker over de grens naar Peru. Aan boord kregen we een heerlijk broodje en een drankje en we hadden een zee aan beenruimte. Het was heerlijk stil ‘s nachts en het oponthoud bij de grens, waarbij we de bus uit moesten om stempeltjes te halen, duurde maar een uurtje. Om zeven uur ‘s ochtends (een uurtje later dan gepland) kwamen we aan in Piura, Peru. Dit dorpje deed ons weer erg denken aan Nicaragua. Omdat we veel enthousiaste verhalen hebben gehoord over de Peruviaanse keuken, hebben we zojuist lokale  ceviche gegeten. We wisten niet precies wat we zouden krijgen, maar het bleek een flinke berg rauwe vis te zijn met rode ui, maïskorrels, zoete aardappel en een sloot azijn. Soms pakken verrassingsgerechten positief uit, maar soms ook niet. Dit was er een van de tweede categorie.. 

Vanavond vliegen we naar Lima en morgen pakken we een nachtbus naar Ayacucho, waar we twee dagen blijven. Ook Marijes verjaardag vieren we dus daar. Daarna gaan we naar Cuzco waar we drie weken zullen blijven en wederom Spaanse lessen gaan nemen. Je merkt dat het tempo er flink in zit. Dat moet ook wel, want.. we hebben een vlucht naar huis geboekt. Op 12 maart vliegen we vanaf Lima naar Amsterdam om definitief een einde te maken aan dit fantastische avontuur. Een dag later landen we in Nederland, Maar.. zo ver is het nog lang niet. 

Saludos,

Marije y Peter